رباعیات مهستی گنجوی

1 آن بت که رخش رشک گل و یاسمن است وز غمزهٔ شوخ فتنهٔ مرد و زن است

2 دیدم به رهش ز لطف چون آب روان آن آب روان هنوز در چشم من است

1 با خصم منت همیشه دمسازی‌هاست با ما سخنت ز روی طنازی‌هاست

2 ز عز خود و ذلت من بیش مناز کاندر پس پردهٔ فلک بازی‌هاست

1 گیسو به سر زلف تو در خواهم بست تا بنشینی چو دوش نگریزی مست

2 پیش از مستی هر آنچم اندر دل هست میگویم تا باز نگوئی شد مست

1 آن کودک نعل‌بند داس اندر دست چون نعل بر اسب بست از پای نشست

2 زین نادره‌تر که دید در عالم بست بدری بسم اسب هلالی بربست

1 چون با دل تو نیست … در یک پوست در چشم تو یکرنگ بود دشمن و دوست

2 بس بس که شکایت تو ناکرده بهست رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست

1 جوله پسری که جان و دل خستهٔ اوست از تار زلفش تن من بستهٔ اوست

2 بی پود چو تار زلف در شانه کند ز آن این تن زار گشته پیوستهٔ اوست

1 آتش‌روئی پریر در ما پیوست دی اب خم ببرد و عهدم بشکست

2 امروز اگر نه خاک پایش باشم فردا برون باد بماند در دست

1 دل جای غم توست چنان تنگ که هست گل چاکر روی تو به هر رنگ که هست

2 از آب دو چشم من بگردد هر شب جز سنگ دلت هر آسیا سنگ که هست

1 چندان که نخواهی غم و رنجوری هست در دوستیت آفت مهجوری هست

2 هنگام وداع‌ست چه می‌فرمائی یک ساعته دیدار تو دستوری هست

1 در خانهٔ تو آن چه مرا شاید نیست بندی ز دل رمیده بگشاید نیست

2 گویی همه چیز دارم از مال و منال آری همه هست آنچه می‌باید نیست