رباعیات مهستی گنجوی

1 سوگند به آفتاب یعنی رویت و آنگاه به مشک ناب یعنی مویت

2 خواهم که ز دیده هر شبی آب زنم مأوای دل خراب یعنی کویت

1 تیر بستم تو را دلم ترکش باد صد سال بقای آن رخ مهوش باد

2 در خاک در تو مردخوش خوش دل من یا رب که … که خاکش خوش باد

1 آن روز که مرکب فلک زین کردند آرایش مشتری و پروین کردند

2 این بود نصیب ما زدیوان قضا ما را چه گنه قسمت ما این کردند

1 در دهر مرا جز تو دل‌افروز مباد بر لعل لبت زمانه فیروز مباد

2 و آن شب که مرا تو در کناری یا رب تا صبح قیامت نشود روز مباد

1 بی یاد تو در تنم نفس پیکان باد دل زنده باندهت چو تن بیجان باد

2 گر در تن من بهیج نوعی شادیست الا به غمت پوست برو زندان باد

1 گر ملک تو مصر و روم و چین خواهد بود آفاق تو را زین نگین خواهد بود

2 خوش باش که عاقبت نصیب من و تو ده گز کفن و سه گز زمین خواهد بود

1 ای باد که جان فدای پیغام تو باد گر برگذری به کوی آن حورنژاد

2 گو در سر راه مهستی را دیدم کز آرزوی تو جان شیرین می‌داد

1 چشمم چو بر آن عارض گلگون افتاد دل نیز ز ره دیده بیرون افتاد

2 این گفت منم عاشق و آن گفت منم فی‌الجمله میان چشم و دل خون افتاد

1 کردی به سخن پریرم از هجر آزاد بر وعدهٔ بوسه دی دلم کردی شاد

2 گر ز آنچه پریر گفته‌ای ناری یاد باری سخنان دینه بر یادت باد

1 ز اندیشهٔ این دلم به خون می‌گردد کاخر کار من و تو چون می‌گردد

2 تا چند به من لطف تو می‌گردد کم تا کی به تو مهر من فزون می‌گردد