مثنویات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 شب چو وداع مه و سیاه کرد صبح دم از مهر قبا پاره کرد

2 کوکبهٔ شرق سوی شرق تافت لشکر مغرب سوی مغرب شتافت

3 سرور مشرق به وداع پسر گریه کنان کرد ز دریا گذر

4 خاص شد از بهر وداع دو شاه چو تره بایستهٔ آرام گاه

1 کرد چو ره در سرطان آفتاب چشمهٔ خورشید فرو شد باب

2 ابر سرا پرده به بالا کشید سبزه صف خویش به صحرا کشید

3 تندی سیلاب ز بالای کوه از شعب آورد زمین را ستوه

4 برق بهر سوی به تابی دگر دشت بهر جوی بابی دگر

1 رخش طلب کرد شه کام گار شد بگهٔ چاشت به دولت سوار

2 از روش پیل کران تا کران سر به سر اندام زمین شد گران

3 صف سیاه از علم سرخ وز رد نسخهٔ دیباچهٔ نوروز کرد

4 شه بتهٔ چتر سیه می چمید اول شب صبح دوم می‌دمید

1 حضرت دهلی کنف دین و داد جنت عدن ست که آباد باد

2 هست چو ذات ارم اندر صفات حرسها الله عن الحاد ثات

3 از سه حصارش دو جهان یک مقام و از دو جهان یک نفسش ده سلام

4 قبه اسلام شده در جهان بسته او قبه هفت اسمان

1 مسجد جامع که ز فیض اله زمزمهٔ خطبهٔ او تا به ماه

2 آمده دردی زسپهر کبود فیض ز یک خواندن قران فرود

3 غلغل تسبیح بگنبد درون رفته زنه گنبد بالا برون

1 شکل مناره چو ستونی ز سنگ از پی سقف فلک شیشه رنگ

2 آن که ز زر بر سرش افسرشده است سنگ ز نزدیکی خور زر شده است

3 سنجر سنگین که ستون سپهر آمده از مهر و شده هم به مهر

4 سنگ وی از بس که به خورشید شود زو از خورشید عیاری نمود

1 در کمر سنگ میان دو کوه آب گهر صفوة و دریا شکوه

2 ساخته سلطان سکندر صفات در سد کوه ، آیینه ز آب حیات

3 شهر گر از وی نبود آب کش کس نخورد، در همه شهر ، آب خوش

4 در نخورد آب وی اندر زمین کی به زمین در خورد آبی چنین

1 مردم او جمله فرشته سرشت خوش دل و خوش خوی چو اهل بهشت

2 هر چه ز صنعت به همه عالم است هست در ایشان و زیادت هم است

3 بیشتراز علم و ادب بهره مند اهل سخن خود که شمارد که چند

4 هر طرفی سحر بیانی نوست ریزهٔ چین کمتر شان خسروست

1 خانه چو خورشید به جوزا گرفت رفت در آن خانه درون جا گرفت

2 رفت در آن خانهٔ تیر از مسیر محرق ازآتش خورشید تیر

3 باد ز جوزا شده آتش ز مهر سوخت جهانی ز زمین تا سپهر

4 بس که ستد روز جهان را زتاب دیده نشد نقش شب الا به خواب

1 ساخته از حکمت کار آگهان خانهٔ گردنده بگرد جهان

2 نادرهٔ حکم خدای حکیم خانه روان ، خانگیانش مقیم

3 اهل سفر را همه بروی گذر همره اوساکن و او در سفر

4 گاه روشن همره او گشته آب آبله در پاش شده از حباب