مثنویات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 صبا چون باغ را پیرایه نو کرد دل بلبل به روی گل گرو کرد

2 درین موسم که از دل‌های پر سوز به شسته گرد غم باران نوروز

3 دل شاه از جدائی ریش مانده گرفتار هوای خویش مانده

4 اگر بشنیدی از مرغی نوائی برآوردی به درد از سینه وائی

1 چو اصحاب غرض گفتند هر چیز فراوان بیخت با نو آن غرض نیز

2 صواب آن شد کزان فردوس پر نور به قصر لعل سازد جای آن حور

3 شه آن دم بود حاضر پیش استاد کتاب عاشقی را شرح می‌داد

4 سخن در قصهٔ یوسف که ناگاه خبرگوئی زلیخاش آمد از راه

1 زهی بستان آن شه را جمالی که باشد چون خضر خانش نهالی

2 چو الهام الهی شاه را گفت که آن در سعادت را کند جفت

3 اشارت کرد تا در گردش دهر بیارایند یک سر کشور و شهر

4 کمر بر بست در کارش زمانه به خرج آمد خزانه در خزانه

1 مبادا آسمان را خانه معمور که یاران را ز یکدیگر کند دور

2 گشاید عقدهای مهربانی برد پیوند صحبت‌های جانی

3 دو همدم را کز آن مهری که دارند دمی از هم جدا بودن نیارند

4 چنان دور افگند کاز بعد یک چند به نام و نامه‌ای گردند خرسند

1 شبی چون سینهٔ عشاق پر دود ز تاریکی چو جانهای غم اندود

2 فلک دودی ز دوزخ وام کرده سرشته زاب غم شب نام کرده

3 اگر چه رهبر خلقند انجم در آن ظلمات هائل کرده ره گم

4 سیاهی بس که بسته ذیل جاوید گریزان شب پرک هم سوی خورشید

1 چو خوش باشد که یابد تشنه دیر به گرمای بیابان شربتی سیر

2 حلاوت گیرد از شیرینیش کام جگر آسودگی یابد ز آشام

3 چه خونها خورده باشد دل به صد جوش که ناگه نوش داروئی کند نوش

4 خضر خانی کش از دیوان تقدیر مرادی در زمانی داشت تحریر

1 بسی دیدم درین گردنده دولاب ندیدم هیچ دورش بر یکی آب

2 اگر خورشید این ساعت بلند است زمان دیگر از پستی نژند است

3 مکن تکیه به صد رو مسند و تخت خس است این جمله چون بادی وزو سخت

4 ز تاراج سپهر دون بیندیش که صد شه را کند یک لحظه درویش

1 سر فرمان سپاس باد شاهی که برتر نیست زو فرمانروائی

2 گهی نعمت دهد گه بی‌نوائی گه آرد پادشاهی گه گدائی

3 ازو بر هر سری مهری نهانی است وگر خشم آورد هم مهربانی است

4 از آن پس داد با اندک غباری به نور دیدهٔ خود خار خاری

1 گرت در سینه چشمی هست روشن به عبرت بین درین فیروزه گلشن

2 ازین گلها که بینی گلشن آباد به رنگ و بوی، چون طفلان، مشو شاد

3 که باد تند این خاک خطرناک چنین گلهای بسی کرده‌ست خاشاک

4 درین پیرانه عقل آن را پسندد که در وی رخت بندد دل نه بندد

1 شراب عشق بازان آب تیغ است بهر عاشق چنین آبی دریغ است

2 شنیدی قصه یوسف که تا چون بتان را در دست شوند از خون؟

3 زنی کان حسن را نظاره کرده ترنجش بر کف و کف پاره کرده

4 عروسانی که حسن شه پسندند حنا بر دست خود زینگونه بندند