هند چو فردوس شد از صحبت من از دهلوی مثنوی 95
1. هند چو فردوس شد از صحبت من
بهر هوایش کنون آیم به سخن
گشت چو ثابت که به هند است هوا از دهلوی مثنوی 96
1. گشت چو ثابت که به هند است هوا
نایب جنت ز بسی برگ و نوا
چو مرد آید برون از عهدهٔ عهد از دهلوی مثنوی 97
1. چو مرد آید برون از عهدهٔ عهد
به کارش بخت و دولت را بود جهد
دلیری کاو صف مردان بدیده‌ست از دهلوی مثنوی 98
1. دلیری کاو صف مردان بدیده‌ست
نه بازش، دیده در خواب آرمیده‌ست
به پرسیدم من از پیروزی بخت از دهلوی مثنوی 99
1. به پرسیدم من از پیروزی بخت
که ای رنگ تو از فیروزه گون سخت
مبارک روز شنبه گاه پیشین از دهلوی مثنوی 100
1. مبارک روز شنبه گاه پیشین
گه هنگامی است با انوار بیش این