مثنویات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 عود قماری که همی داد دود غالیه می‌ساخت گل از دود عود

2 تا که به عزلت نشانند خیز پیشتر از مرگ به عزلت گریز

1 تن ز غنیمت به هزیمت سپرد بردن جان را به غنیمت شمرد

2 چرخ ز بیداد عنان تافته مملکت از ظلم امان یافته

3 چنگ نوا زن به هوا سر کشید چنگ نوا زنده نوا بر کشید

4 خوشهٔ چرخ از علف خانه خیز بهر عروسان سحر دانه ریز

1 شب چو وداع مه و سیاه کرد صبح دم از مهر قبا پاره کرد

2 کوکبهٔ شرق سوی شرق تافت لشکر مغرب سوی مغرب شتافت

3 سرور مشرق به وداع پسر گریه کنان کرد ز دریا گذر

4 خاص شد از بهر وداع دو شاه چو تره بایستهٔ آرام گاه

1 محمد کایت نورست رویش سواد روشن و اللیل، مویش

2 گرامی نازنین حضرت پاک کزو نازند هم انجم هم افلاک

3 چو نور پاکش اول مشعل افروخت مه و خورشید شمع خویش از آن سوخت

4 هم از معشوق و عاشق نیست تمییز محب صانع و محبوب او نیز

1 آهوی مشکین و سرش باد شاخ وز دم او مشک به صحرا فراخ

2 چشم چو بر گلشن بختش فتاد گشت پیاده چو گل از پشت باد

3 روی چو گل بود به پشت زمین گشت زمین پر سمن و یاسمین

1 پیل چو کوهی که بود بی‌سکون چارستون زیر که بی ستون

2 وان جل زر نیش به فرو شکوه سایه همی کرد به بالای کوه

3 سود بگردون سر شنگرف سای رنگ شفق زو شده شنگرف زای

4 پیچش خرطوم بسان کمند اژدری افتاده ز کوه بلند

1 سر نامه به نام آن خداوند که دلها را به خوبان داد پیوند

2 ز عشق آراست لوح آب و گل را بدان جان، زندگی بخشید دل را

3 ز زلف و رخ، بتان را روز و شب داد وزان نظاره جانها را طرب داد

4 قلم را داد سودای الهی که بنوشت این سپیدی و سیاهی

1 تا به سریر عرب آن جسم نشست رعب عرب بر همه عالم نشست

2 فتنهٔ چشم آمده زان سو مدام تیغ زبان خفته میان نیام

1 آب در از تاج و قبا و کمر تا به کمر تا به گلو تا بسر

1 چو بنشست بر تخت قطب زمانه که چون قطب بادش بقا جاودانه

2 هوس خاستش کاز پی ملک داری بکار بناها کند استواری

3 چو صاحب خلافه شد از عدل رافه نهاده لقب حصن دارالخلافه

4 چو نیت چنان داشت در دل نهانی که رایت برآرد به کشور ستانی