مثنویات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 در وسط ماه ربیع نخست عزم سفر کرد به مشرق درست

2 کوس عزیمت ز در شهریار لرزه درآورد بروئین حصار

3 کوچ سپه کرد، شه از «شهر نو» داد جهان راز ظفر بهر نو

4 منزل اول که شد از شهر دور بود حد «تلپت» و «افغان پور»

1 گر چه شد از بهر چنین نامه‌ای داد مرا گرمی هنگامه ای

2 ناز پی آن شد قلم سحر سنج کز پی آین مار نشینم به گنج

3 من که نهادم ز سخن گنج پاک گنج زر اندر نظرم چیست ؟ خاک!

4 گر دهدم تا جور سر بلند در نتوان باز به در یافگند

1 رفته و باز آمده در یک زمان رفتن و باز آمدنش توأمان

2 چشم یقینش چو به رحمت فتاد امت بیچاره نرفتش ز یاد

3 آب که خود خورد ازان زمزمه قطره چکانید به کام همه

4 قطرهٔ او چشمهٔ والا شده چشمه چه گویند که دریا شده

1 با علم فتح دران راه دور سایه فشان شد بحد« کنت پور»

2 خان جهان ، حاتم مفلس نواز گشت باقطاع «اودهٔ» سرفراز

3 از کف جود و کرم حق شناس کر د فراهم سپهٔ بی قیاس

4 من که بدم چاک را و پیش از آن کرد کرم آنچه که بد پیش از آن

1 آن که شنا سندهٔ این گوهر ست گر همه نفرین کندم در خورست

2 وان که به تقلید نشست اندرین نشنوم، ار خود کندم آفرین !

1 باده نوشین به صفا خواست کرد وعدهٔ دوشین به وفا راست کرد

2 نور هدایت به چراغم رسان بوی عنایت به دماغم رسان

3 غمزدگان را به طرف دلگشای گمشدگان را به کرم رهنمای

4 طفل گیار از هوا ریخت شیر مغز جهان را ز صبا زد عبیر

1 گر چه پدر بر سر تختش کشید شست و فرود آمد و پیشش دوید

1 چون بسخن رفت بسی داوری دور درامد به نصیحت گری

2 داد نخستش به دعای پناه کایزدت از حادثه دارد نگاه !

3 ریخت پس آن گاه به مهر تمام داروی تلخش ز نصیحت به کام

4 کای پسر! از ملک و جوانی مناز ناز بدو کن که شد او بی نیاز

1 شکل مناره چو ستونی ز سنگ از پی سقف فلک شیشه رنگ

2 آن که ز زر بر سرش افسرشده است سنگ ز نزدیکی خور زر شده است

3 سنجر سنگین که ستون سپهر آمده از مهر و شده هم به مهر

4 سنگ وی از بس که به خورشید شود زو از خورشید عیاری نمود

1 روز چو آخر شد و گرما گذشت چشمه خور خواست ز دریا گذشت

2 تا جور شرق برآهنگ آب کرد طلب کشتی گردون رکاب

3 کشتی شه تیز تر از تیر گشت در زدن چشم ز دریا گذشت

4 راست که شد بر لب دریا رسید گوهر خود بر لب دریا بدید