غزلیات کمال خجندی

1 هر کجا با باد آن لب مجلسی انگیختند می پرستان می بکف از هر طرف در ریختند

2 تلخکامی برد جام از ما به دوران لبت ساقیان در بادهها گونی شکر آمیختند

3 آهوان بر گوشه گلزار دیدند آن دو چشم هر بکی زآن تیر غمزه جانبی بگریختند

4 تازگی و لطف دزدید از بناگوش تو در غوط ها دادند در آب آنگهش آویختند

1 دل رفت و نماند عقل و تدبیر دلبر به جفا نکرده تقصیر

2 آرید بمن نسیم آن زلف دارید مرا نگه به زنجیر

3 باد است بگوش هوش مجنون پند پدر و نصیحت پیر

4 تدبیر فتیل عشق تیغ است باز آ که بدست تست تدبیر

1 مژه تیزست و غمزه نیز و تو نیز ریختی خون عاشقان به ستیز

2 اگر کشی بی بهانه نتوان کشت صد بهانه بعشره انگیز

3 از من آن پای بوسه مگریزان همچو عمر گریز پا مگریز

4 گو پرهیز چشمت از خونم نیست بیمار را به از پرهیز

1 به دعوی قدت سرو سر افراز تبر بر پای خود خواهد زدن باز

2 از سر تا پا گلی ای شاخ نازک که برگت شیوه است و میوهات ناز

3 چو زر با بیدلان صافیم با تو چو قلبی نیست ما را بیش مگداز

4 بروی خوب این برقع چه رسم است بد است این رسم رسم بد برانداز

1 لاابالی را اگر سامان نباشد گو مباش بت‌پرستی را اگر ایمان نباشد گو مباش

2 دیگری گر بر سر جان می‌کشد خود را رواست من به جانان زنده‌ام گر جان نباشد گو مباش

3 کار وصل او اگر آسان برآید دولتی‌ست ورنه گر کار دگر آسان نباشد گو مباش

4 چون نمی‌خواهم که باشم یک زمان بی‌درد او با چنین دردی گرم درمان نباشد گو مباش

1 از بار دین و دنیا باشد مراد هر کس میگوی هر چه خواهی من بار خواهم و بس

2 جان دید آن رخ آنگه دانست کز چه سوزد این نکته جز در آتش روشن نگشت برخس

3 گر می کشد کسائرا نزدیک خود چو بیند از پیش او نخواهد رفتن کسی ازین پس

4 گونی رسی به آن لب گر جان به لب رسانی گو جان تشنه ما زین آرزو به لب رس

1 گنه دیده گراینست که کردم نگهش دل مینادشب و روز بجز در نگهش

2 روی از ماه تمام ابروی او ماه نوست دیدمی هر دو اگر دیده شدی مه به مهش

3 چون روم بر اثر او مرو ای سایه به من که تحمل نکند بار گران خاک رهش

4 گر به اشکم نظر افکندی و شد چشم تو سرخ باز بروی رقیب افکن و گردان سیهش

1 بار ما سرو بلند است بگوئیم بلند پست گفتن سخن از بیم رقیبان تا چند

2 دامنش دیر بدستم فته و حلقه زلف نتوان زود گرفت آهوی مشکین بکمند

3 تیرهای دگرش بر دل اگر آید حیف آنچه خاکیست چرا بر من خاکی نفکند

4 بعد ازین کآتش دل سینه پروانه بسوخت شمع خواهی به هلاکش بگری خواه بخند

1 هرگز ز زلف خویان بوی وفا نباید گر تو شنیدی این بو باری مرا نیاید

2 مشتاق پای بوسم زآن بر سرم نباتی منعم ز بیم خواهش پیش گدا نیاید

3 دی گفته ای به تحفه آرید سر بر این د عاشق به سر بیابه آنجا اما به پا نیاید

4 پیش تو بهر نام است آمده شد رقیبان دور از خدا، به کعبه بهر خدا نباید

1 نخل مدنی ثمر برآورد پهلوی رطب شکر برآورد

2 حسن دگر به بصره آورد تخلش رطب دگر برآورد

3 در دجله برفت پیر بغداد دریا عوضش گهر بر آورد

4 ساقی بشکست جام جامی زان جام لطیفتر برآورد