غزلیات کمال خجندی

1 دل چه کند سرو و تماشای باغ تا بتوانم از همه دارم فراغ

2 مجلس ما با تو چه محتاج شمع چون تو نشستی بنشین گو چراغ

3 سوخته جان همه از داغ و درد جان من از حسرت آن درد و داغ

4 زاهد خودبین که همه رنگ و بوست بوی تو بشنید به چندین دماغ

1 از سودای سر زلف چو زنجیر شدم دیوانه من مجنون چه تدبیر

2 مریدی قدر این معنی بداند که روزی کرده باشد خدمت پیر

3 از آن دارم هوای سرو قدت که غیر از راستی زرق است و تزویر

4 بود مأوای پیکان تو جانم اگر بر دل زنی ز آن غمزه صد تیر

1 رفتی ز برم عاقبت ای شوخ جفا کیش از دیده برفتی و نرفتی ز دل ریش

2 در هجر تو چندانکه بدیدیم ز گریه جز اشک ندیدیم که کاری رود از پیش

3 گرمی نگذاری که سر زلف تو گیرم بگذار که چون زلف تو گیریم سر خویش

4 چندان که به گل خاطر بلیل نگرانست دارم به جمالت نگرانی من از آن بیش

1 دل دگر غم دارد از تو جان دگر سینه دیگر خاطر بریان دگر

2 این چه اشک است این مرا باران ز چشم اشک دیگر باشد و باران دگر

3 این چه خندیدن چه شیرینیه لب است لب دگر باشد گل خندان دگر

4 ناصحم گفتا به خوبان دل منه ای خدا عقلش بده با آن دگر

1 چهره ام دیده چه حاصل که به خون کرد نگار که برون نقش و نگارست و درون ناله زار

2 بار گویند که دارد سر عاشق کشتن خبر عاشقی من برسانید به یار

3 این محال است که ما هر دو ز هم می طلبیم من ز تو مهر و وفا و تو ز من صبر و قرار

4 آن در ساعد منما بیش به صاحب نظران که ربودی دل خلقی ز یمین وز یسار

1 کنار آب و لب جویبار و گوشه باغ خوش است با صنمی سرو قد به شرط فراغ

2 نواخت ریختها در چمن مغنی آب ترانه های نر او لطیف ساخت دماغ

3 شب بهار و شبستان باغ و صحبت یار چنین شبان و شبستان دلا بجو به چراغ

4 مدار دور گل از می فدح دمی خالی که لاله دارد ازین درد بر دل این همه داغ

1 هزار بار فزون ناز او گرم بکشد برم نیاز که یکبار دیگرم بکشد

2 به حسرت نظری زآن در چشم صیادم که باز افکند و چون کبوترم بکشد

3 ستاده ام ب پرخنده در برابر تیغ که همچو شمع رخت در برابرم بکشد

4 چه حاجتم بکفن نکهت عبیر چو دوست به حسرت خط و خال معنبرم بکشد

1 آرزو برده ام که چشم تو باز کشدم که به عشره گاه به ناز

2 ما خریدیم اگر فروشد دوست نیم ناری بصد هزار نیاز

3 گره کشی خوان وصل لب بگشای که نخست از نمک کنند آغاز

4 سر ما زیر پا فکن جان نیز هرچه گفتیم بر زمین انداز باز

1 همه عمر از تو به من بوی وفائی نرسید دل رنجور ز وصلت بشفائی نرسید

2 این همه خون بناحق که در ایام تو رفت هیچکس را به تو چون و چرائی نرسید

3 غم هجران توام جان به لب آورد و هنوز لب امید ببوسیدن پائی نرسید

4 بر درت زآن همه فریاد که کردیم و خروش سگ کوی تو بفریاد گدانی نرسید

1 تو زما وصف آن جمال مپرس لب او بین و از زلال مپرس

2 عقل گفتا به روی او چو نی گفتمش روی بین و حال مپرس

3 گفته ای در سر که رفت سرت چون شد این قصه پایمال مپرس

4 ای دل احوال ضعف خود ز طبیب چون نباشد ترا مجال مپرس