غزلیات کمال خجندی

1 ای روان گرد درت اشک روان پیوسته به فلک بی تو مرا آه و فغان پیوسته

2 در چمن چون ورق عارض و رخسار تو نیست گل سرخ این همه بر سرو روان پیوسته

3 تا لبم پای نو بوسید و زبان نام تو برد این جدا شکر تو می گوید و آن پیوسته

4 تا به تیر مژه دل صید کنی از چپ و راست ز ابروان چشم تو دارد دو کمان پیوسته

1 دل که میرفت ز خود چون نرود باز چنین چشم و ابروی ترا شیوه چنان ناز چنین

2 من بیدل چو زرم با توز اخلاص درون قلب چون نیست مرا این همه مگذار چنین

3 نیر خاکی نبود رسم که دور اندازند خاکیم من ز خودم دور مینداز چنین

4 واعظ آن گوش که پند تو شنیدی همه وقت شد ز فریاد تو کر بر مکش آواز چنین

1 گفتم ملکی یا بشری؟ گفت که هر دو کان نمکی یا شکری؟ گفت که هر دو

2 گفتم به لطافت گلی ای سرو قباپوش یا نی‌شکر اندر کمری؟ گفت که هر دو

3 گفتم به خط سبز و لب لعل روانبخش آب خضری یا خضری؟ گفت که هر دو

4 گفتم به جبینی که بر آن روی توان دید خود آیینه‌ای یا قمری؟ گفت که هر دو

1 وصف دهن تنگ تو من هیچ نگویم چون نیست ز لطفش خبری یک سر مویم

2 آن به که نگویم به کس این راز نهانی تا خلق ندانند که من عاشق اویم

3 تا زلف چو چوگان توام می برد از راه زآن رو من سرگشته ندانم که چه گویم

4 جز بر گل رویت نشود دیده من باز صد بار چو نرگس اگر از خاک برویم

1 گر تیر کشی از طرف غمزهٔ جادو صد آه کشد از جگر سوخته آهو

2 خونم چو شود ریخته مستی کند آن چشم از ریخته ذوق است و طرب در سر هندو

3 صد حسن به آن رخ تو به یک دفعه فروشی مه رفت به میزان که فرو شد به ترازو

4 زان چشم دل گمشده پرسیدم و زآن خال خاک تو نشان داد به لب چشم به ابرو

1 خواهم که کنم بار دگر در تو نظاره عمریست که دارم هوس عمر دوباره

2 نر گفتی دل رشت به دوا چاره بسازم صد پاره شده است این دل بیچاره

3 ما غرقة بحر غم و آن خال بناگوش چه چاره بنشسته چو نظارگیان خوش بکناره

4 از شوق رخ و غمزه شوخت گل و نرگس این دیدهٔ تر دارد و آن جامه پاره

1 طوطی ب نو دید و در افتاد در سخن برد از دهان ننگ نو ننگ شکر سخن

2 از فندق تو هیچ نخیزد به جز نبات در پسته تو هیچ نگنجد مگر سخن

3 اول حدیث روی نو گویند بلبلان بر شاخسار گل چو در آیند در سخن

4 با آمل عشق عادت تو تلخ گفتن است آری چو از لب تو ندارد خبر سخن

1 ای دلاویزتر از رشته جان کا کل تو برده سوی تو دلم موی کشان کاکل تو

2 سنبل غالیه سایست چو صبا شانه زده شده بر خرمن گل مشک فشان کا کل تو

3 داده از کار فرو بستة من موی بموی خبر آن طرة دلبند و نشان کاکل تو

4 همچو شمشاد که از باد به پیچ افتد و تاب در تو پیچیده و افتاده چنان کاکل تو

1 نرود نقش خیال تو زمانی ز ضمیرم خود من ساده درون صورت غیری نپذیرم

2 مرده ام در هوس آنکه بود فرصت آنم که نهی پای درین دیده و در پای نو میرم

3 حال خود با که بگویم که شکایت ز تو دارم با خلاص از که بجویم که به دام تو اسیرم

4 به قلم صورت اخلاص نوشتن چه ضرورت چون ضمیر تو بود واقف اسرار ضمیرم

1 ای حریم کعبه دل کوی تو قبلفندان مقبل روی تو

2 گوشه گیران کرده در محرابها همچو چشمت مستی از ابروی تو

3 پارسا چندین نگبر در دماغ کی تواند کی شنیدن بوی تو

4 گر کنم وصف دهانت سالها کرده ام وصف سر یک موی تو