غزلیات کمال خجندی

1 چاره کس نکند غمزه خونخواره تو خون نگرید چه کند عاشق بیچاره تو

2 کرد با خاک سر و جان عزیزان هموار داغ پیوسته و درد غم همواره تو

3 هر کسی راز دل ریشه بود ناله و آه ناله ماه ز دل سختتر از خاره تو

4 انه منم از وطن افتاده غریب نو و بس ای مقیمان و غریبان همه آواره تو

1 چو در جان کرد و دل جا غمزه تو میان مردمش خواننده جادو

2 به تیر تو شکاری را نظرهاست که بیند از قا سوی تو آهو

3 به جنت بیشتر سوزند مردم اگر باشد بحور این چشم ابرو

4 چو خاک پا فروشی بر کشیده دو چشم تر بسازیمش ترازو

1 ای لبت چون شکر و نقل دهان نیز چنان دل من عاشق نام تو زبان نیز چنان

2 نور محض است عذار تو جبین نیز چنین بر غیبیست دهان نو میان نیز چنان

3 شد دوانهسوی تو اشکم چو خرامان رفتی سرو کم رفت چنین آب روان نیز چنان

4 گر چه گه ظاهر و گه چون دهنت پنهانی آشکارا همه لطفی و نهان نیز چنان

1 دل من عاشق باریست که گفتن نتوان روز و شب در پی کاریست که گفتن نتوان

2 این همه چهره که کردیم به خونابه نگار از غم روی نگاریست که گفتن نتوان

3 دیده زاندم که زخون خاک درت شست به اشک بر دل از دیده غباریست که گفتن نتوان

4 دامنه چون تو گلی کی به کف آرم که رقیب در تو آویخته خاریست که گفتن نتوان

1 بار اشکم دید و شد بر من رحیم سائلان را دوست میدارد کریم

2 بر بناگوشت ز مسکینی دو زلف هر دو می افتند بر بالای سیم

3 چشم مستت ترک یک لخت است لیک دل به نیع نیز می سازد دو نیم

4 زان سر زلف و دهان دل خون شدست حول سود چون دال پیوندد به میم

1 نام آن لب به خط سبز به جانی دیدم کاغذی بافتم و قند دروه پیچیدم

2 آن خط از شوق کشیدم من گریان در چشم حرف حرفش چو قلم گریه کنان بوسیدم

3 نامه را نیمه به خون سرخ شده و نیمی زرد نقش آن نام چو بر دیده و رو مالیدم

4 نقطه آن دهن امکان که ببوسم به خیال که چو پرگار به گرد تو بس گردیدم

1 راز عشقت ز دل آمد به زبان مهر در ذره نهفتن نتوان

2 گفتی از چشم تو خون می آید هرچه می آید ازو در گذران

3 دهنت دیدم و گفتم شکر است گفتمت هرچه خوش آمد به دهان

4 الاف اگر زد به قدت سرو چمن گویش اینک گز و اینک میدان

1 آه که خاک راه شد دیده من به راه تو کرده چرا کاه چهره‌ام فرقت عمرکاه تو

2 بر دل من جفای تو بس که نهاده بار غم غیر نبرده پی بدان چون شده بارگاه تو

3 بنده‌ام و به جز درت نیست پناه من دگر چون تو پناه بنده باد خدا پناه تو

4 شاه بنانی و ترا کشته عشق لشکری نیست شهان ملک را بیشتر از سپاه تو

1 برهگذار قد بار دیدم از ناگاه کدام قد الفی بود در میانه راه

2 کدام الف که ز لطفش الف ندارد هیچ به طبع راست ازین حرف شده کسی آگاه

3 نظارة به تماشاگهی نمی بینیم به از جمال تو چندانکه می کنیم نگاه

4 فرشته شوق رخت گر گنه نویسد و جرم صحیفة عمل بنده بر بود ز گناه

1 بی لب ساقی مرا می فرود در گلو نقل ومی آن شما باد کلوا و اشربو

2 پیر مغان گویدم باده بخور هم ببر باده کجا میبرم با لب او کرده خو

3 محتسب خم شکن گر کدویی میشکست من شکنم هم سرش گرچه کم است از کدو

4 چون بکشی خوان حسن لب ز نظرها بپوش ورنه گدایان کنند از پی حلوا غلو