غزلیات کمال خجندی

1 زاهد شهرم و صاحب نظر و شاهد باز شسته سجاده به می کرده به میخانه نماز

2 طاعت باده پرستان چه به مسجد چه بدیر عشق ورزیدن رندان په حقیقت چه مجاز

3 دیگران معتقد زهد و نمازند هنوز ما به مقصود رسیدیم برندی و نیاز

4 آستان در تو منزل شهبازان است مگسان را چه محل بر سر کویت پرواز

1 به با رخ تو خود را بوجه می ستای این نام حسن بروی بر عکس می نماید

2 د ای گل چه می گشانی پیش من این ورقها گر ناز و شیوه نبود زینها چه می گشاید

3 درویش کوی خود را مرسوم غم رسانی گفتی نشاید اما این بخل هم نشابد

4 دل فال زد برندی نام قدت بر آمد کار صواب باشد هر جا الف بر آید

1 نور چشمی بر صاحب نظری می آید پیش یعقوب ز یوسف خبری می آید

2 کره شیرین دهن ما خبر بار عزیز که ز مصر دگر اینک شکری می آید

3 هر یکی را ز طرب پای فرو رفت بگنج که بدست من مفلس گهری می آید

4 می نشیند ز حد در دل من پیکانی او هر خدنگی که ازو بر جگری می آید

1 هر سحر کز سر کوی تو صبا برخیزد عالمی با دل آشفته ز جا برخیزد

2 که رساند بر کوی نو خاک تن من مگر این کار هم از دست صبا برخیزد

3 برنخیزم پس از این از سر کویت هرگز هرکه در کوی تو بنشست کجا برخیزد

4 فتنه ها خاست از آن زلف که هندوی تو بود تا از آن ترک کماندار چها برخیزد

1 دل که دلداری ندارد دل نشاید خواندنش نیست عاشق گر نباشد رسم جان افشاندنش

2 گرچه افتادست بر خاک رهش گلگون اشک تا مجالی هست خواهیم از پی او راندنش

3 سهل باشد گر کنار ما گرفت از گریه آب بر کنار آب چون گل گر توان بنشاندنش

4 سرو می گویند از آن قامت به حیرت مانده است ز آنچه می گویند می ماند به بکجا ماندنش

1 گر قبول نو فتد از من بیدل سیر و زر هر دو پیش تو فرستم مع شنی آخر

2 شب که مهمان من آیی من درویش ز آه سازم از بهر تو بریان همه مرغان سحر

3 بس کن ای باد صبه این حرکتهای خنک چند کردن به هوای خود از آن کوی گذر

4 آنچنان گنج خیال تو غنی ساخت دو چشم که برفتند بجاروب مزه لعل و گهر

1 بار هر دم ز من خسته چرا می رنجد بی گنه می کشد و باز ز ما می رنجد

2 گفتم آن غمزه چها می کند آمد در جنگ بتگریدش که ز عاشق بچها می رنجد

3 دم زدن نیست مجالم به هوا داری او که دل نازکش از باد هوا می رنجد

4 من همان به که ازین غم نکنم ناله و آه که چو برگ گل از آسیب صبا می رنجد

1 ای خطت خوب و عبارت نازک و لبها لطیف خال مشکینت ملیح و عارض زیبا لطیف

2 گر دو رخ پوشی و گرنه هر دو زیبا آیدت زآنکه هم پنهان چو جان خوبی و هم پیدا لطیف

3 تو لطیفی خواه در دل خواه در چشم آفرو قطره باران بود در پست و در بالا لطیف

4 زلف سر در پات سود این خست و آن در تاب رفت پای تا سر ناز کی آری و سر تا پا لطیف

1 دردا که رفت عمر وه نکردیم هیچ کار ساقی بیا که کار تو داری شراب آر

2 از چشمه سار چاه جوانی به نشنه ای آبی بده که پیر شوی ای امیدوار

3 تو شهریاره حسنی و شهر قدیم تست دلهای بیقرار که کردی درو قرار

4 چشم رمد گرفته ما بر تو گرفتند از مردم ضعیف فتادن عجب مدار

1 هر شب که از تو سوخته آه بر کشد زآن أو داغها به رخ ماه برکشد

2 زلف توأم چو دامن در پاکشان خویش گاهی به خاک ره فکند گاه برکشد

3 بار فراق خویش چه سنجی به جسم من کس کوه را ندیده که با کاه برکشد

4 طوبی کشید پیش قدت سر به آسمان خود را چرا بقامت کوتاه برکشد