تا زهره و مه در آسمان از خیام نیشابوری رباعی 73
1. تا زهره و مه در آسمان گشت پدید
بهتر ز می ناب کسی هیچ ندید
چون روزی و عمر بیش و از خیام نیشابوری رباعی 74
1. چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد
دل را به کم و بیش دژم نتوان کرد
حیی که به قدرت سر و رو از خیام نیشابوری رباعی 75
1. حیی که به قدرت سر و رو می‌سازد
همواره همو کار عدو می‌سازد
در دهر چو آواز گل تازه از خیام نیشابوری رباعی 76
1. در دهر چو آواز گل تازه دهند
فرمای بتا که می به‌اندازه دهند
در دهر هر آن‌که نیم‌نانی از خیام نیشابوری رباعی 77
1. در دهر هر آن‌که نیم‌نانی دارد
از بهر نشست آشیانی دارد
دهقان قضا بسی چو ما از خیام نیشابوری رباعی 78
1. دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود
غم خوردن بیهوده نمی‌دارد سود
روزی‌ست خوش و هوا نه از خیام نیشابوری رباعی 79
1. روزی‌ست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد
ابر از رخ گلزار همی‌شوید گرد
زآن پیش که بر سرت شبیخون از خیام نیشابوری رباعی 80
1. زآن پیش که بر سرت شبیخون آرند
فرمای که تا بادهٔ گلگون آرند
عمرت تا کی به خودپرستی از خیام نیشابوری رباعی 81
1. عمرت تا کی به خودپرستی گذرد
یا در پی نیستی و هستی گذرد
کس مشکل اسرار اجل را از خیام نیشابوری رباعی 82
1. کس مشکل اسرار اجل را نگشاد
کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد
کم کن طمع از جهان و می‌زی از خیام نیشابوری رباعی 83
1. کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند
از نیک و بد زمانه بگسل پیوند
گرچه غم و رنج من درازی از خیام نیشابوری رباعی 84
1. گرچه غم و رنج من درازی دارد
عیش و طرب تو سرفرازی دارد