رباعیات خیام نیشابوری

1 از رنج کشیدن آدمی حر گردد قطره چو کشد حبس صدف در گردد

2 گر مال نماند سر بماناد به جای پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد

1 افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد وز دست اجل بسی جگرها خون شد

2 کس نآمد از آن جهان که پرسم از وی کاحوال مسافران دنیا چون شد

1 افسوس که نامهٔ جوانی طی شد و آن تازه بهار زندگانی دی شد

2 آن مرغ طرب که نام او بود شباب افسوس ندانم که کی آمد کی شد

1 ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود نی نام ز ما و نی‌ نشان خواهد بود

2 زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

1 این عقل که در ره سعادت پوید روزی صد بار خود تو را می‌گوید

2 دریاب تو این یک دم وقتت که نه‌ای آن تره که بدروند و دیگر روید

1 این قافلهٔ عمر عجب می‌گذرد دریاب دمی که با طرب می‌گذرد

2 ساقی غم فردای حریفان چه خوری پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد

1 بر پشت من از زمانه تو می‌آید وز من همه کار نانکو می‌آید

2 جان عزم رحیل کرد و گفتم بمرو گفتا چه کنم خانه فرومی‌آید

1 بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد وز خوردن آدمی زمین سیر نشد

2 مغرور بدانی که نخورده‌ست تو را تعجیل مکن هم بخورد دیر نشد

1 بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند مگرای بدان که عاقلان نگرایند

2 بسیار چو تو روند و بسیار آیند بربای نصیب خویش کت بربایند

1 بر من قلم قضا چو بی من رانند پس نیک و بدش ز من چرا می‌دانند

2 دی بی من و امروز چو دی بی من و تو فردا به چه حجتم به داور خوانند