رباعیات خیام نیشابوری

1 هنگام صبوح ای صنم فرخ پی برساز ترانه‌ای و پیش‌آور می

2 کافکند بخاک صد هزاران جم و کی این آمدن تیرمه و رفتن دی

1 افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد وز دست اجل بسی جگرها خون شد

2 کس نآمد از آن جهان که پرسم از وی کاحوال مسافران دنیا چون شد

1 گویند بهشت و حور و کوثر باشد جوی می و شیر و شهد و شکر باشد

2 پر کن قدح باده و بر دستم نه نقدی ز هزار نسیه خوش‌تر باشد

1 بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم در زیرزمین نهفتگان می‌بینم

2 چندانکه به صحرای عدم مینگرم ناآمدگان و رفتگان می‌بینم

1 چون عهده نمی‌شود کسی فردا را حالی خوش دار این دل پرسودا را

2 می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه بسیار بتابد و نیابد ما را

1 ایدل همه اسباب جهان خواسته گیر باغ طربت به سبزه آراسته گیر

2 و آنگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم بنشسته و بامداد برخاسته گیر

1 آن قصر که جمشید در او جام گرفت آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت

2 بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

1 با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل از دست منه جام می و دامن گل

2 زان پیش که ناگه شود از باد اجل پیراهن عمر ما چو پیراهن گل

1 وقت سحر است خیز ای طرفه پسر پر بادهٔ لعل کن بلورین ساغر

2 کاین یکدم عاریت در این کنج فنا بسیار بجویی و نیابی دیگر

1 ترکیب پیاله‌ای که در هم پیوست بشکستن آن روا نمی‌دارد مست

2 چندین سر و پای نازنین از سر و دست از مهر که پیوست و به کین که شکست