از رنج کشیدن آدمی حر از خیام نیشابوری رباعی 61
1. از رنج کشیدن آدمی حر گردد
قطره چو کشد حبس صدف در گردد
افسوس که سرمایه ز کف از خیام نیشابوری رباعی 62
1. افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد
وز دست اجل بسی جگرها خون شد
افسوس که نامهٔ جوانی از خیام نیشابوری رباعی 63
1. افسوس که نامهٔ جوانی طی شد
و آن تازه بهار زندگانی دی شد
ای بس که نباشیم و جهان از خیام نیشابوری رباعی 64
1. ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
نی نام ز ما و نی نشان خواهد بود
این عقل که در ره سعادت از خیام نیشابوری رباعی 65
1. این عقل که در ره سعادت پوید
روزی صد بار خود تو را می‌گوید
این قافلهٔ عمر عجب از خیام نیشابوری رباعی 66
1. این قافلهٔ عمر عجب می‌گذرد
دریاب دمی که با طرب می‌گذرد
بر پشت من از زمانه تو از خیام نیشابوری رباعی 67
1. بر پشت من از زمانه تو می‌آید
وز من همه کار نانکو می‌آید
بر چرخ فلک هیچ کسی چیر از خیام نیشابوری رباعی 68
1. بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد
وز خوردن آدمی زمین سیر نشد
بر چشم تو عالم ارچه از خیام نیشابوری رباعی 69
1. بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند
مگرای بدان که عاقلان نگرایند
بر من قلم قضا چو بی من از خیام نیشابوری رباعی 70
1. بر من قلم قضا چو بی من رانند
پس نیک و بدش ز من چرا می‌دانند
تا چند اسیر رنگ و بو از خیام نیشابوری رباعی 71
1. تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد
تا راه قلندری نپویی از خیام نیشابوری رباعی 72
1. تا راه قلندری نپویی نشود
رخساره بخون دل نشویی نشود