رباعیات خیام نیشابوری

1 مائیم که اصل شادی و کان غمیم سرمایهٔ دادیم و نهاد ستمیم

2 پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم آئینهٔ زنگ خورده و جام جمیم

1 چون نیست مقام ما در این دهر مقیم پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

2 تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

1 دشمن به غلط گفت که من فلسفیم ایزد داند که آنچه او گفت نیم

2 لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام آخر کم از آنکه من بدانم که کیم

1 از جملهٔ رفتگان این راه دراز باز آمده کیست تا به ما گوید راز

2 پس بر سر این دو راههٔ آز و نیاز تا هیچ نمانی که نمی‌آیی باز

1 در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست از سرخی خون شهریاری بوده‌ست

2 هر شاخ بنفشه کز زمین می‌روید خالی‌ست که بر رخ نگاری بوده‌ست

1 ای آمده از عالم روحانی تفت حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت

2 می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

1 ایدل تو به اسرار معما نرسی در نکته زیرکان دانا نرسی

2 اینجا به می لعل بهشتی می ساز کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

1 هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری تا چند کنی بر گل مردم خواری

2 انگشت فریدون و کف کیخسرو بر چرخ نهاده‌ای چه می‌پنداری

1 افلاک که جز غم نفزایند دگر ننهند به جا تا نربایند دگر

2 ناآمدگان اگر بدانند که ما از دهر چه می‌کشیم نایند دگر

1 ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست

2 می نوش و گلی بچین که تا درنگری گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست