رباعیات خیام نیشابوری

1 دارنده چو ترکیب طبایع آراست از بهر چه اوفکندش اندر کم و کاست

2 گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود ور نیک نیامد این صور عیب که راست

1 در پردۀ اسرار کسی را ره نیست زین تعبیه جان هیچ‌کس آگه نیست

2 جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست می خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست

1 در خواب بدم مرا خردمندی گفت کز خواب کسی را گل شادی نشکفت

2 کاری چه کنی که با اجل باشد جفت؟ می خور که به زیر خاک می‌باید خفت

1 در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست او را نه بدایت نه نهایت پیداست

2 کس می‌نزند دمی در این معنی راست کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست

1 در فصل بهار اگر بتی حور سرشت یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت

2 هر چند به نزد عامه این باشد زشت سگ به ز من است اگر برم نام بهشت

1 دریاب که از روح جدا خواهی رفت در پردۀ اسرار فنا خواهی رفت

2 می نوش ندانی از کجا آمده‌ای خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

1 ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست

2 می نوش و گلی بچین که تا درنگری گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

1 عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

2 شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست ما را ز کس دگر نمی‌باید خواست

1 فصل گل و طرف جویبار و لب کشت با یک دو سه اهل و لعبتی حورسرشت

2 پیش آر قدح که باده‌نوشان صبوح آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

1 گر شاخ بقا ز بیخ بختت رستست ور بر تن تو عمر لباسی چستست

2 در خیمه تن که سایبانی‌ست ترا هان تکیه مکن که چارمیخش سستست