رباعیات خیام نیشابوری

1 قانع به یک استخوان چو کرکس بودن به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن

2 با نان جوین خویش حقا که به است کالوده و پالوده هر خس بودن

1 می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد و اندیشه هفتاد و دو ملت ببرد

2 پرهیز مکن ز کیمیایی که از او یک جرعه خوری هزار علت ببرد

1 آن‌کس که زمین و چرخ و افلاک نهاد بس داغ که او بر دل غمناک نهاد

2 بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک در طبل زمین و حقهٔ خاک نهاد

1 از آمدن و رفتن ما سودی کو وز تار امید عمر ما پودی کو

2 چندین سروپای نازنینان جهان می‌سوزد و خاک می‌شود دودی کو

1 نیکی و بدی که در نهاد بشر است شادی و غمی که در قضا و قدر است

2 با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است

1 چندان که نگاه می‌کنم هر سویی در باغ روان است ز کوثر جویی

2 صحرا چو بهشت است ز کوثر کم گوی بنشین به بهشت با بهشتی رویی

1 من بی می ناب زیستن نتوانم بی باده کشید بارتن نتوانم

2 من بنده آن دمم که ساقی گوید یک جام دگر بگیر و من نتوانم

1 گر بر فلکم دست بدی چون یزدان برداشتمی من این فلک را ز میان

2 از نو فلکی دگر چنان ساختمی کازاده بکام دل رسیدی آسان

1 گرچه غم و رنج من درازی دارد عیش و طرب تو سرفرازی دارد

2 بر هر دو مکن تکیه که دوران فلک در پرده هزار گونه بازی دارد

1 اکنون که گل سعادتت پربار است دست تو ز جام می چرا بیکار است

2 می خور که زمانه دشمنی غدار است دریافتن روز چنین دشوار است