رباعیات خیام نیشابوری

1 ای آمده از عالم روحانی تفت حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت

2 می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

1 ای چرخ فلک خرابی از کینهٔ توست بیدادگری شیوهٔ دیرینهٔ توست

2 ای خاک اگر سینه تو بشکافند بس گوهر قیمتی که در سینهٔ توست

1 ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت ناگه برود ز تن روان پاکت

2 بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند زآن پیش که سبزه بر دمد از خاکت

1 این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت کس نیست که این گوهر تحقیق بسفت

2 هر کس سخنی از سر سودا گفتند زآن روی که هست کس نمی‌داند گفت

1 این کوزه چو من عاشق زاری بوده‌ست در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

2 این دسته که بر گردن او می‌بینی دستی‌ست که بر گردن یاری بوده‌ست

1 این کوزه که آبخوارهٔ مزدوری‌ست از دیدهٔ شاهی و دل دستوری‌ست

2 هر کاسهٔ می که بر کف مخموری‌ست از عارض مستی و لب مستوری‌ست

1 این کهنه رباط را که عالم نام است وآرامگه ابلق صبح و شام است

2 بزمی‌ست که واماندۀ صد جمشید است قصری‌ست که تکیه‌گاه صد بهرام است

1 این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار و چون باد به دشت

2 هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

1 بر چهرۀ گل نسیم نوروز خوش است در صحن چمن روی دل‌افروز خوش است

2 از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

1 پیش از من و تو لیل و نهاری بوده‌ست گردنده فلک نیز بکاری بوده است

2 هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین آن مردمک چشم نگاری بوده‌ست