چون بلبل مست راه در بستان یافت از خیام رباعی 25
1. چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
چون چرخ به کام یک خردمند نگشت از خیام رباعی 26
1. چون چرخ به کام یک خردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت
چون لاله به نوروز قدح گیر به دست از خیام رباعی 27
1. چون لاله به نوروز قدح گیر به دست
با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست
چون نیست حقیقت و یقین اندر دست از خیام رباعی 28
1. چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
نتوان به امید شک همه عمر نشست
چون نیست ز هرچه هست جز باد به دست از خیام رباعی 29
1. چون نیست ز هرچه هست جز باد به دست
چون هست به هرچه هست نقصان و شکست
خاکی که به زیر پای هر نادانی‌ست از خیام رباعی 30
1. خاکی که به زیر پای هر نادانی‌ست
کفّ صنمیّ و چهرهٔ جانانی‌ست
دارنده چو ترکیب طبایع آراست از خیام رباعی 31
1. دارنده چو ترکیب طبایع آراست
از بهر چه اوفکندش اندر کم و کاست
در پردۀ اسرار کسی را ره نیست از خیام رباعی 32
1. در پردۀ اسرار کسی را ره نیست
زین تعبیه جان هیچ‌کس آگه نیست
در خواب بدم مرا خردمندی گفت از خیام رباعی 33
1. در خواب بدم مرا خردمندی گفت
کز خواب کسی را گل شادی نشکفت
در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست از خیام رباعی 34
1. در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست
او را نه بدایت نه نهایت پیداست
در فصل بهار اگر بتی حور سرشت از خیام رباعی 35
1. در فصل بهار اگر بتی حور سرشت
یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت
دریاب که از روح جدا خواهی رفت از خیام رباعی 36
1. دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پردۀ اسرار فنا خواهی رفت