رباعیات خیام نیشابوری

1 تا چند اسیر عقل هر روزه شویم در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

2 در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

1 چون لاله به نوروز قدح گیر به دست با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست

2 می نوش به خرمی که این چرخ کهن ناگاه تو را چو خاک گرداند پست

1 عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

2 شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست ما را ز کس دگر نمی‌باید خواست

1 آن‌ها که کهن شدند و این‌ها که نوند هر کس به مراد خویش یک تک به دوند

2 این کهنه‌جهان به کس نماند باقی رفتند و رویم دیگر آیند و روند

1 این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار و چون باد به دشت

2 هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

1 این کوزه که آبخوارهٔ مزدوری‌ست از دیدهٔ شاهی و دل دستوری‌ست

2 هر کاسهٔ می که بر کف مخموری‌ست از عارض مستی و لب مستوری‌ست

1 آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی معذوری اگر در طلبش میکوشی

2 باقی همه رایگان نیرزد هشدار تا عمر گرانبها بدان نفروشی

1 تا زهره و مه در آسمان گشت پدید بهتر ز می ناب کسی هیچ ندید

2 من در عجبم ز می‌فروشان کایشان به زآن‌که فروشند چه خواهند خرید

1 از تن چو برفت جان پاک من و تو خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

2 و آنگاه برای خشت گور دگران در کالبدی کشند خاک من و تو

1 مهتاب به نور دامن شب بشکافت می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت

2 خوش باش و میندیش که مهتاب بسی اندر سر خاک یک به یک خواهد تافت