رباعیات خیام نیشابوری

1 تا چند زنم به روی دریاها خشت بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

2 خیام ، که گفت دوزخی خواهد بود که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

1 ترکیب پیاله‌ای که در هم پیوست بشکستن آن روا نمی‌دارد مست

2 چندین سر و پای نازنین از سر و دست از مهر که پیوست و به کین که شکست

1 ترکیب طبایع چو به کام تو دمی‌ست رو شاد بزی اگرچه بر تو ستمی‌ست

2 با اهل خرد باش که اصل تن تو گردی و نسیمی و غباری و دمی‌ست

1 چون ابر به نوروز رخ لاله بشست برخیز و به جام باده کن عزم درست

2 کاین سبزه که امروز تماشاگه توست فردا همه از خاک تو برخواهد رست

1 چون بلبل مست راه در بستان یافت روی گل و جام باده را خندان یافت

2 آمد به زبان حال در گوشم گفت دریاب که عمر رفته را نتوان یافت

1 چون چرخ به کام یک خردمند نگشت خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

2 چون باید مرد و آرزوها همه هشت چه مور خورد به گور و چه گرگ به دشت

1 چون لاله به نوروز قدح گیر به دست با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست

2 می نوش به خرمی که این چرخ کهن ناگاه تو را چو خاک گرداند پست

1 چون نیست حقیقت و یقین اندر دست نتوان به امید شک همه عمر نشست

2 هان تا ننهیم جام می از کف دست در بی‌خبری مرد چه هشیار و چه مست

1 چون نیست ز هرچه هست جز باد به دست چون هست به هرچه هست نقصان و شکست

2 انگار که هرچه هست در عالم نیست پندار که هرچه نیست در عالم هست

1 خاکی که به زیر پای هر نادانی‌ست کفّ صنمیّ و چهرهٔ جانانی‌ست

2 هر خشت که بر کنگرهٔ ایوانی‌ست انگشت وزیر یا سر سلطانی‌ست