رباعیات خیام نیشابوری

1 از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن فردا که نیامده ست فریاد مکن

2 برنامده و گذشته بنیاد مکن حالی خوش باش و عمر بر باد مکن

1 عمرت تا کی به خودپرستی گذرد یا در پی نیستی و هستی گذرد

2 می نوش که عمری که اجل در پی اوست آن به که به خواب یا به مستی گذرد

1 تا راه قلندری نپویی نشود رخساره بخون دل نشویی نشود

2 سودا چه پزی تا که چو دلسوختگان آزاد به ترک خود نگویی نشود

1 دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود غم خوردن بیهوده نمی‌دارد سود

2 پر کن قدح می به کفم درنه زود تا باز خورم که بودنی‌ها همه بود

1 آن قصر که با چرخ همیزد پهلو بر درگه آن شهان نهادندی رو

2 دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای بنشسته همی گفت که کوکوکوکو

1 ای چرخ فلک خرابی از کینهٔ توست بیدادگری شیوهٔ دیرینهٔ توست

2 ای خاک اگر سینه تو بشکافند بس گوهر قیمتی که در سینهٔ توست

1 هر صبح که روی لاله شبنم گیرد بالای بنفشه در چمن خم گیرد

2 انصاف مرا ز غنچه خوش می‌آید کاو دامن خویشتن فراهم گیرد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 فصل گل و طرف جویبار و لب کشت با یک دو سه اهل و لعبتی حورسرشت

2 پیش آر قدح که باده‌نوشان صبوح آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

1 بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی سرمست بدم که کردم این عیاشی

2 با من به زبان حال می‌گفت سبو من چون تو بدم تو نیز چون من باشی