در هر دشتی که لاله‌زاری از خیام نیشابوری رباعی 49
1. در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست
از سرخی خون شهریاری بوده‌ست
هر ذره که در خاک زمینی از خیام نیشابوری رباعی 50
1. هر ذره که در خاک زمینی بوده‌ست
پیش از من و تو تاج و نگینی بوده‌ست
هر سبزه که بر کنار جویی از خیام نیشابوری رباعی 51
1. هر سبزه که بر کنار جویی رسته‌ست
گویی ز لب فرشته‌خویی رسته‌ست
یک جرعهٔ می ز ملک کاووس از خیام نیشابوری رباعی 52
1. یک جرعهٔ می ز ملک کاووس به است
از تخت قباد و ملکت طوس به است
چون عمر به سر رسد چه از خیام نیشابوری رباعی 53
1. چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ
آنان که محیط فضل و آداب از خیام نیشابوری رباعی 54
1. آنان که محیط فضل و آداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
آن را که به صحرای علل از خیام نیشابوری رباعی 55
1. آن را که به صحرای علل تاخته‌اند
بی او همه کارها بپرداخته‌اند
آن‌ها که کهن شدند و از خیام نیشابوری رباعی 56
1. آن‌ها که کهن شدند و این‌ها که نوند
هر کس به مراد خویش یک تک به دوند
آن‌کس که زمین و چرخ از خیام نیشابوری رباعی 57
1. آن‌کس که زمین و چرخ و افلاک نهاد
بس داغ که او بر دل غمناک نهاد
آرند یکی و دیگری بربایند از خیام نیشابوری رباعی 58
1. آرند یکی و دیگری بربایند
بر هیچ‌کسی راز همی‌نگشایند
اجرام که ساکنان این از خیام نیشابوری رباعی 59
1. اجرام که ساکنان این ایوان‌اند
اسباب تردد خردمندان‌اند
از آمدنم نبود گردون از خیام نیشابوری رباعی 60
1. از آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جلال و جاهش نفزود