رباعیات خیام نیشابوری

1 آرند یکی و دیگری بربایند بر هیچ‌کسی راز همی‌نگشایند

2 ما را ز قضا جز این قدر ننمایند پیمانهٔ عمر ماست می‌پیمایند

1 این کوزه چو من عاشق زاری بوده‌ست در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

2 این دسته که بر گردن او می‌بینی دستی‌ست که بر گردن یاری بوده‌ست

1 حیی که به قدرت سر و رو می‌سازد همواره همو کار عدو می‌سازد

2 گویند قرابه‌گر مسلمان نبود او را تو چه گویی که کدو می‌سازد

1 در دهر چو آواز گل تازه دهند فرمای بتا که می به‌اندازه دهند

2 از حور و قصور و ز بهشت و دوزخ فارغ بنشین که آن هر آوازه دهند

1 از رنج کشیدن آدمی حر گردد قطره چو کشد حبس صدف در گردد

2 گر مال نماند سر بماناد به جای پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد

1 یک روز ز بند عالم آزاد نیم یک دمزدن از وجود خود شاد نیم

2 شاگردی روزگار کردم بسیار در کار جهان هنوز استاد نیم

1 قرآن که مهین کلام خوانند آن را گهگاه نه بر دوام خوانند آن را

2 بر گرد پیاله آیتی هست مقیم کاندر همه جا مدام خوانند آن را

1 در کارگه کوزه‌گری کردم رای در پایه چرخ دیدم استاد بپای

2 میکرد دلیر کوزه را دسته و سر از کله پادشاه و از دست گدای

1 رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین

2 نه حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین اندر دو جهان کرا بود زهره این

1 یک جام شراب صد دل و دین ارزد یک جرعهٔ می مملکت چین ارزد

2 جز بادهٔ لعل نیست در روی زمین تلخی که هزار جان شیرین ارزد