غزلیات خواجوی کرمانی

1 جانم از بادهٔ لعل تو خراب افتادست دلم از آتش هجر تو کباب افتادست

2 گر چه خواب آیدت ای فتنهٔ مستان در چشم هر که از چشم و رخت بی خور و خواب افتادست

3 باز مرغ دل من در گره زلف کژت همچو کبکیست که در چنگ عقاب افتادست

4 ای که بالای بلند تو بلای دل ماست دلم از چشم تو در عین عذاب افتادست

1 بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست لفظ خوشت ز لؤلؤ منثور خوشترست

2 عکس رخ تو در شکن طرهٔ سیاه از نور شمع در شب دیجور خوشترست

3 صحبت خوشست لیکن اگر نیک بنگری جادوی ناتوان تو رنجور خوشترست

4 بشکن خمار من بلب لعل جان‌فزای کان چشم مست تست که مخمور خوشترست

1 چو از برگ گلش سنبل دمیدست ز حسرت در چمن گل پژمریدست

2 به عشوه توبهٔ شهری شکستست به غمزه پردهٔ خلقی دریدست

3 ز روبه بازی چشم چو آهوش دلم چون آهوی وحشی رمیدست

4 چه رویست آنکه در اوصاف حسنش کمال قدرت بیچون پدیدست

1 بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست چشمم از عکس جمالش لاله زاری دیگرست

2 از میان جان من هرگز نمی‌گیرد کنار گر چه هر ساعت میانش در کناری دیگرست

3 تا لب میگون او در داد جان را جام می چشم مست نیم‌خوابش را خماری دیگرست

4 عاشقانرا با طریق زهد و تقوی کار نیست زاهدی در مذهب عشاق کاری دیگرست

1 ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست زآتش روی تو آب گل سوری رفتست

2 در دهانت سخنست ار چه بشیرین سخنی لب شکر شکنت عذر دهانت گفتست

3 همچو خورشید رخ اندر پس دیوار مپوش زانکه کس چشمهٔ خورشید به گل ننهفتست

4 دل گم گشته که بر خاک درت می‌جستم گوئیا زلف تو دارد که بسی آشفتست

1 دلبرا سنبل هندوی تو در تاب چراست زین صفت نرگس سیراب تو بیخواب چراست

2 چشم جادوی تو کز بادهٔ سحرست خراب روز و شب معتکف گوشه محراب چراست

3 نرگس مست تو چون فتنه ازو بیدارست همچو بخت من دل سوخته در خواب چراست

4 مگر از خط سیاه تو غباری دارد ورنه هندوی رسن باز تو در تاب چراست

1 یاران همه مخمور و قدح پر می نابست ما جمله جگر تشنه و عالم همه آبست

2 مرغ دل من در شکن زلف دلارام یا رب چه تذرویست که در چنگ عقابست

3 چشم من سودازده یا درج عقیقست اشک من دلسوخته یا لعل مذابست

4 ورد سحرم زمزمهٔ نغمهٔ چنگست و آهنگ مناجات من آواز ربابست

1 باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست خلوت ومهتاب باخوبان مه پیکر خوشست

2 غنچه چون زر دارد ار خوش دل بود عیبش مکن راستی را هر چه بینی در جهان با زر خوشست

3 کاشکی بودی مرا شادی اگر دینار نیست زانکه با دینار وشادی ملکت سنجر خوشست

4 چون خلیل ار درمیان آتش افتادم چه باک کاتش نمرود ما را با بت آذر خوشست

1 این همه مستی ما مستی مستی دگرست وین همه هستی ما هستی هستی دگرست

2 خیز و بیرون ز دو عالم وطنی حاصل کن که برون از دو جهان جای نشستی دگرست

3 گفتم از دست تو سرگشتهٔ عالم گشتم گفت این سر سبک امروز ز دستی دگرست

4 تا صبا قلب سر زلف تو در چین بشکست هر زمان بر من دلخسته شکستی دگرست

1 روی زمین و خون دلم نم گرفته است پشت فلک ز بار غمم خم گرفته است

2 اشکم چه دیده است که مانند خونیان پیوسته دامن من پرغم گرفته است

3 مسکین دلم که حلقهٔ آن زلف تابدار بگرفت و غافلست که ارقم گرفته است

4 انفاس روح می‌دمد از باد صبحدم گوئی که بوی عیسی مریم گرفته است