غزلیات خواجوی کرمانی

1 مائیم آن گدای که سلطان گدای ماست ما زیر دست مهر و فلک زیر پای ماست

2 تا بر در سرای شما سر نهاده‌ایم اقبال بندهٔ در دولتسرای ماست

3 بودی بسیط خاک پر از های و هوی ما و کنون جهان ز گریه پر از های هاست ماست

4 زین‌سان که در قفای تو از غم بسوختیم گوئی که دود سوخته‌ئی در قفای ماست

1 رمضان آمد و شد کار صراحی از دست بدرستی که دل نازک ساغر بشکست

2 من که جز باده نمی‌بود بدستم نفسی دست گیرید که هست این نفسم باد بدست

3 آنکه بی مجلس مستان ننشستی یکدم این زمان آمد و در مجلس تذکیر نشست

4 ماه نو چون ز لب بام بدیدم گفتم ایدل از چنبر این ماه کجا خواهی جست

1 از لعل آبدار تو نعلم برآتشست زان رو دلم چو زلف سیاهت مشوشست

2 دیشب بخواب زلف خوشت را کشیده‌ام زانم هنوز رشتهٔ جان در کشاکشست

3 هر لحظه دل به حلقهٔ زلفت کشد مرا یا رب کمند زلف سیاهت چه دلکشست

4 چون لعل آبدار تو از روی دلبری آبیست عارض تو که در عین آتشست

1 زلال مشربم از لفظ آبدار خودست نثار گوهرم از کلک در نثار خودست

2 من ار چه بندهٔ شاهم امیر خویشتنم که هر که فرض کنی شاه و شهریار خودست

3 اگر حدیث ملوک از زبان تیغ بود مرا ز تیغ زبان سخن گزار خودست

4 نظر بقلت مالم مکن که نازش من بمطمح نظر و طبع کان یسار خودست

1 ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب وی دل پر خون من هم نمک و هم کباب

2 خط و لب دلکشت طوطی و شکر ستان زلف و رخ مهوشت تیره شب و ماهتاب

3 موی تو و شخص من پر کره و پر شکن چشم تو و بخت من مست می و مست خواب

4 گر تو بتیغم زنی کز نظرم دور شو سایه نگردد جدا ذره‌ئی از آفتاب

1 مغنی وقت آن آمد که بنوازی رباب صبوحست ای بت ساقی بده شراب

2 اگر مردم بشوئیدم به آب چشم جام وگر دورم بخوانیدم به آواز رباب

3 فلک در خون جانم رفت و ما در خون دل می لعل آب کارم برد و ما در کار آب

4 مرا بر قول مطرب گوش و مطرب در سماع من از بادام ساقی مست و ساقی مست خواب

1 هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب سر ببالین ابد باز نهد مست وخراب

2 بیدلان را رخ زیبا ننمائی به چه وجه عاشقانرا ز در خویش برانی ز چه باب

3 می پرستان همه مخمور و عقیقت همه می عالمی مرده ز بی آبی و عالم همه آب

4 سر کوی خط و قدت چمن و سنبل و سرو سمن و عارض و لعلت شکر و جام شراب

1 ای جان من به یاد لبت تشنه بر شراب هر دم بجام لعل لبت تشنه‌تر شراب

2 در ده قدح که مردم چشمم نشسته است در آرزوی نرگس مست تو در شراب

3 ما را ز جام باده لعلت گریز نیست آری مراد مست نباشد مگر شراب

4 بر من بخاک پات که مانند آتشست گر آب میخورم بهوایت وگر شراب

1 آه کز آهم مه و پروین بسوخت اختر بخت من مسکین بسوخت

2 آتش مهرم چو در دل شعله زد برفلک بهرام را زوبین بسوخت

3 سوختم در آتش هجران او پشه را بین کز غم شاهین بسوخت

4 ای بسا خسرو که او فرهادوار در هوای شکر شیرین بسوخت

1 آنزمان مهر تو می‌جست که پیمان می‌بست جان من با گره زلف تو در عهد الست

2 نو عروسان چمن را که جهان آرایند با گل روی تو بازار لطافت بشکست

3 دلم از زلف کژت جان نبرد زانک درو هندوانند همه کافر خورشیدپرست

4 چشم مخمور تو گر زانکه ببیند درخواب هیچ هشیار دگر عیب نگیرد برمست