غزلیات خواجوی کرمانی

1 ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب قند مصر از شور یاقوت تو چون شکر در آب

2 عنبرین خطت که چون مشک سیه بر آتشست مینماید گرد آتش گردی از عنبردرآب

3 بر گل خودروی رویت کبروی حسن از اوست سبزهٔ سیراب را بنگر چو نیلوفر در آب

4 تا بر آب افکند زلفت چنبر از سیلاب چشم پیکرم بین غرقه در خونست چون چنبر در آب

1 ساقی سیمبر بیار شراب مطرب خوش نوا بساز رباب

2 مست عشقیم عیب ما مکنید فاتقوا الله یا اولی الالباب

3 عقل چون دید اهل میکده را گفت طوبی لهم و حسن مب

4 بی گل روی او چرا یکدم نشود چشم من تهی ز گلاب

1 ای جان من به یاد لبت تشنه بر شراب هر دم بجام لعل لبت تشنه‌تر شراب

2 در ده قدح که مردم چشمم نشسته است در آرزوی نرگس مست تو در شراب

3 ما را ز جام باده لعلت گریز نیست آری مراد مست نباشد مگر شراب

4 بر من بخاک پات که مانند آتشست گر آب میخورم بهوایت وگر شراب

1 هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب سر ببالین ابد باز نهد مست وخراب

2 بیدلان را رخ زیبا ننمائی به چه وجه عاشقانرا ز در خویش برانی ز چه باب

3 می پرستان همه مخمور و عقیقت همه می عالمی مرده ز بی آبی و عالم همه آب

4 سر کوی خط و قدت چمن و سنبل و سرو سمن و عارض و لعلت شکر و جام شراب

1 ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب وی دل پر خون من هم نمک و هم کباب

2 خط و لب دلکشت طوطی و شکر ستان زلف و رخ مهوشت تیره شب و ماهتاب

3 موی تو و شخص من پر کره و پر شکن چشم تو و بخت من مست می و مست خواب

4 گر تو بتیغم زنی کز نظرم دور شو سایه نگردد جدا ذره‌ئی از آفتاب

1 من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب برخیز و بده شراب بنشین و بزن رباب

2 ای سام تو بر سحر وی شور تو در شکر در سنبله‌ات قمر در عقربت آفتاب

3 برمشک مزن گره برآب مکش ز ره یا ترک خطا بده یا روی ز ما متاب

4 در بر رخ ما مبند بر گریهٔ ما مخند بگشای ز مه کمند بردار ز رخ نقاب

1 دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب بر مه کشید چنبر و درشب فکند تاب

2 رخسارش آتش و دل بیچارگان سپند لعل لبش می و جگر خستگان کباب

3 برمشتری کشیده ز مشک سیه کمان برآفتاب بسته ز ریحان تر طناب

4 در بر قبای شامی پیروزه گون چو ماه بر سر کلاه شمعی زرکش چو آفتاب

1 ای کرده ماه را از تیره شب نقاب در شب فکنده چین بر مه فکنده تاب

2 مشک است یا خط است یا شام شب نمای ماه است یا رخ است یا صبح شب نقاب

3 با سرو قامتت شمشاد گو مروی با ماه طلعت خورشید گو متاب

4 ای برده آب من زان لعل آبدار وی بسته خواب من زان چشم نیم‌خواب

1 برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب در دم صبح از شب تاریک بنمای آفتاب

2 عالم از لعل تو پر شورست و لعلت پرشکر فتنه از چشم تو بیدارست و چشمت مست خواب

3 هر سؤالی کن ز دریا میکنم در باب موج دیده میبینم که میگوید یکایک را جواب

4 هم عفی الله مردم چشمم که با این ضعف دل می فشاند دمبدم بر چهره زردم گلاب

1 رفت دوشم نفسی دیدهٔ گریان در خواب دیدم آن نرگس پرفتنهٔ فتان در خواب

2 خیمه برصحن چمن زن که کنون در بستان نتوان رفت ز بوی گل و ریحان در خواب

3 بود آیا که شود بخت من خسته بلند کایدم قامت آن سرو خرامان درخواب

4 ای خوشا با تو صبوحی و ز جام سحری پاسبان بیخبر افتاده و دربان در خواب