ای طبیب دل ریش از سر بیمار از خواجوی کرمانی غزل 785
1. ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو
خسته مگذار مرا وز سر تیمار مرو
صبحست ساقیا می چون آفتاب از خواجوی کرمانی غزل 786
1. صبحست ساقیا می چون آفتاب کو
خاتون آب جامهٔ آتش نقاب کو
دوش می‌کردم سوال از از خواجوی کرمانی غزل 787
1. دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو
مرا ز هجر تو امید زندگانی از خواجوی کرمانی غزل 788
1. مرا ز هجر تو امید زندگانی کو
در آرزوی توام لذت جوانی کو
که بر ز سرو روان تو خورد از خواجوی کرمانی غزل 789
1. که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
براستی که قدی زین صفت کراست بگو
ای صبا حال جگر گوشهٔ از خواجوی کرمانی غزل 790
1. ای صبا حال جگر گوشهٔ ما چیست بگو
در دل آن مه خورشید لقا چیست بگو
نفحهٔ گلشن عشق از نفس از خواجوی کرمانی غزل 791
1. نفحهٔ گلشن عشق از نفس ما بشنو
وز صبا نکهت آن زلف سمن سا بشنو
آن عید نیکوان به در آمد از خواجوی کرمانی غزل 792
1. آن عید نیکوان به در آمد به عیدگاه
تابنده رخ چو روز سپید از شب سیاه
ای سنبلهٔ زلف تو خرمن از خواجوی کرمانی غزل 793
1. ای سنبلهٔ زلف تو خرمن زده بر ماه
وی روی من از مهر تو طعنه زده بر کاه
ای روانم بلب لعل تو آورده از خواجوی کرمانی غزل 794
1. ای روانم بلب لعل تو آورده پناه
دلم از مهر توآتش زده در خرمن ماه
مه بی مهر من ز شعر سیاه از خواجوی کرمانی غزل 795
1. مه بی مهر من ز شعر سیاه
روی بنمود بامداد پگاه
روی این چرخ سیه روی ستمکاره از خواجوی کرمانی غزل 796
1. روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه
که رخم کرد سیه در غم آن روی چو ماه