ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو از خواجوی غزل 785
1. ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو
خسته مگذار مرا وز سر تیمار مرو
صبحست ساقیا می چون آفتاب کو از خواجوی غزل 786
1. صبحست ساقیا می چون آفتاب کو
خاتون آب جامهٔ آتش نقاب کو
دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو از خواجوی غزل 787
1. دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو
مرا ز هجر تو امید زندگانی کو از خواجوی غزل 788
1. مرا ز هجر تو امید زندگانی کو
در آرزوی توام لذت جوانی کو
که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو از خواجوی غزل 789
1. که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
براستی که قدی زین صفت کراست بگو
ای صبا حال جگر گوشهٔ ما چیست بگو از خواجوی غزل 790
1. ای صبا حال جگر گوشهٔ ما چیست بگو
در دل آن مه خورشید لقا چیست بگو
نفحهٔ گلشن عشق از نفس ما بشنو از خواجوی غزل 791
1. نفحهٔ گلشن عشق از نفس ما بشنو
وز صبا نکهت آن زلف سمن سا بشنو
آن عید نیکوان به در آمد به عیدگاه از خواجوی غزل 792
1. آن عید نیکوان به در آمد به عیدگاه
تابنده رخ چو روز سپید از شب سیاه
ای سنبلهٔ زلف تو خرمن زده بر ماه از خواجوی غزل 793
1. ای سنبلهٔ زلف تو خرمن زده بر ماه
وی روی من از مهر تو طعنه زده بر کاه
ای روانم بلب لعل تو آورده پناه از خواجوی غزل 794
1. ای روانم بلب لعل تو آورده پناه
دلم از مهر توآتش زده در خرمن ماه
مه بی مهر من ز شعر سیاه از خواجوی غزل 795
1. مه بی مهر من ز شعر سیاه
روی بنمود بامداد پگاه
روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه از خواجوی غزل 796
1. روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه
که رخم کرد سیه در غم آن روی چو ماه