بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم از خواجوی غزل 655
1. بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم
قتیل غمزهٔ خونخوار ناتوان تو باشم
ای روی تو چشمهٔ خور چشم از خواجوی غزل 656
1. ای روی تو چشمهٔ خور چشم
ابروی تو طاق اخضر چشم
ای لاله برگ خویش نظرت گلستان چشم از خواجوی غزل 657
1. ای لاله برگ خویش نظرت گلستان چشم
یاقوت آبدار تو قوت روان چشم
تا چند به شادی می غمهای تو نوشم از خواجوی غزل 658
1. تا چند به شادی می غمهای تو نوشم
از خلق جهان کسوت سودای تو پوشم
می‌درم جامه و از مدعیان می‌پوشم از خواجوی غزل 659
1. می‌درم جامه و از مدعیان می‌پوشم
می‌خورم جامی و زهری بگمان می‌نوشم
ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم از خواجوی غزل 660
1. ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم
چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم
من بار هجر می‌کشم و ناقه محملم از خواجوی غزل 661
1. من بار هجر می‌کشم و ناقه محملم
برگیر ساربان نفسی باری از دلم
آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم از خواجوی غزل 662
1. آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم
کاخر بیا و بشنو دستان و داستانم
من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم از خواجوی غزل 663
1. من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
من آن نوباوهٔ قدسم که نزل باغ رضوانم
من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم از خواجوی غزل 664
1. من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم
گر من خمار خود ز لب یار بشکنم از خواجوی غزل 665
1. گر من خمار خود ز لب یار بشکنم
بازار کارخانهٔ اسرار بشکنم
ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم از خواجوی غزل 666
1. ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم
ولی چو درنگرم پردهٔ رخ تو منم