بده آن راح روان بخش که از خواجوی کرمانی غزل 571
1. بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
مایهٔ روح فزائی بود از روی خواص
بسوز سینه رسند اهل دل از خواجوی کرمانی غزل 572
1. بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع
که شمع سوخته دل را از آتشست شعاع
بیار باده که وقت گلست از خواجوی کرمانی غزل 573
1. بیار باده که وقت گلست و موسم باغ
ز مهر بر دل پرخون لاله بنگر داغ
چون آتش خور شعله زد از از خواجوی کرمانی غزل 574
1. چون آتش خور شعله زد از شیشه شفاف
در آب معقد فکن آن آتش نشاف
شمیم باغ بهشتست با نسیم از خواجوی کرمانی غزل 575
1. شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق
که گشت زنده ز انفاس او دل مشتاق
ای برده عارضت به لطافت از خواجوی کرمانی غزل 576
1. ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق
دل غرق خون دیده ز مهر رخت شفق
چو حرفی بخوانی ز طومار از خواجوی کرمانی غزل 577
1. چو حرفی بخوانی ز طومار عشق
شود منکشف بر تو اسرار عشق
طفل بود در نظر پیر عشق از خواجوی کرمانی غزل 578
1. طفل بود در نظر پیر عشق
هرکه نگردد سپر تیر عشق
باز برافراختیم رایت از خواجوی کرمانی غزل 579
1. باز برافراختیم رایت سلطان عشق
بار دگر تاختیم بر سر میدان عشق
سری بالعیس اصحابی ولی از خواجوی کرمانی غزل 580
1. سری بالعیس اصحابی ولی فی العیس معشوق
الا یا راهب الدیر فهل مرت بک النوق
ای سرو خرامندهٔ بستان از خواجوی کرمانی غزل 581
1. ای سرو خرامندهٔ بستان حقایق
آزاد شو از سبزهٔ این سبز حدائق
نکهت روضهٔ خلدست که از خواجوی کرمانی غزل 582
1. نکهت روضهٔ خلدست که می‌بیزد مشک
یا از آن حلقه زلفست که می‌ریزد مشک