طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار از خواجوی غزل 488
1. طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار
پرده بگشای و مرا بسته هجران مگذار
بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار از خواجوی غزل 489
1. بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار
که یک گلست در این باغ و عندلیب هزار
چو هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار از خواجوی غزل 490
1. چو هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار
نظر بقربت یارست نی بقرب دیار
ماه یا جنتست یا رخسار از خواجوی غزل 491
1. ماه یا جنتست یا رخسار
شهد یا شکرست یا گفتار
ای نغمهٔ خوشت دم داود را شعار از خواجوی غزل 492
1. ای نغمهٔ خوشت دم داود را شعار
وی عندلیب را نفست کرده شرمسار
سبحان من یسبحه الرمل فی القفار از خواجوی غزل 493
1. سبحان من یسبحه الرمل فی القفار
سبحان من تقدسه الحوت فی البحار
قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار از خواجوی غزل 494
1. قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار
تحیتی بنویسم بسوی یار و دیار
منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار از خواجوی غزل 495
1. منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار
چو سایه بر رهت افتاده زیر دیوار
ای خوشا وصل یار و فصل بهار از خواجوی غزل 496
1. ای خوشا وصل یار و فصل بهار
نغمهٔ بلبل و گل و گلزار
حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار از خواجوی غزل 497
1. حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار
باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار
مائیم و عشق و کنج خرابات و روی یار از خواجوی غزل 498
1. مائیم و عشق و کنج خرابات و روی یار
ساقی ز جام لعل لبت باده‌ای بیار
آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر از خواجوی غزل 499
1. آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر
و آنکه قربان رهت گشت ز کیشش چه خبر