جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید از خواجوی غزل 464
1. جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید
جز سایه کسی همره و همراز نیاید
به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید از خواجوی غزل 465
1. به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید
ببوی زلف تودر مشک ناب نتوان دید
وهم بسی رفت و مکانش ندید از خواجوی غزل 466
1. وهم بسی رفت و مکانش ندید
فکر بسی گشت و نشانش ندید
صبح چون گلشن جمال تو دید از خواجوی غزل 467
1. صبح چون گلشن جمال تو دید
برعروسان بوستان خندید
جادوئی چون نرگس مستت به بیماری که دید از خواجوی غزل 468
1. جادوئی چون نرگس مستت به بیماری که دید
هندوئی چون طرهٔ پستت به طراری که دید
مستم ز در خانهٔ خمار برآرید از خواجوی غزل 469
1. مستم ز در خانهٔ خمار برآرید
و آشفته و شوریده ببازار برآرید
سبزه پیرامن سرچشمهٔ نوشش نگرید از خواجوی غزل 470
1. سبزه پیرامن سرچشمهٔ نوشش نگرید
شبه بر گوشهٔ یاقوت خموشش نگرید
آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید از خواجوی غزل 471
1. آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید
همچو شمعم در میان انجمن یاد آورید
دوش چون موکب سلطان خیالش برسید از خواجوی غزل 472
1. دوش چون موکب سلطان خیالش برسید
اشکم از دیده روان تا سر راهش بدوید
حدیث شمع از پروانه پرسید از خواجوی غزل 473
1. حدیث شمع از پروانه پرسید
نشان گنج از ویرانه پرسید
سخن یار ز اغیار بباید پوشید از خواجوی غزل 474
1. سخن یار ز اغیار بباید پوشید
قصهٔ مست ز هشیار بباید پوشید
همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید از خواجوی غزل 475
1. همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید
یا چو مرغم بگلستان ارم یاد کنید