مهرهٔ مهر چو از حقه مینا بنمود از خواجوی غزل 441
1. مهرهٔ مهر چو از حقه مینا بنمود
ماه من طلعت صبح از شب یلدا بنمود
چشمت دل پر ز تاب خواهد از خواجوی غزل 442
1. چشمت دل پر ز تاب خواهد
مستست از آن کباب خواهد
دلم بی وصل جانان جان نخواهد از خواجوی غزل 443
1. دلم بی وصل جانان جان نخواهد
که عاشق جان بی جانان نخواهد
جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید از خواجوی غزل 444
1. جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید
خون دل نوش اگرت آرزوی جان باید
هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید از خواجوی غزل 445
1. هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید
روز وشب معتکف خانهٔ خمار آید
سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید از خواجوی غزل 446
1. سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
نوای زیر و بم از جان مرغ زار برآید
پیداست که از دود دم ما چه برآید از خواجوی غزل 447
1. پیداست که از دود دم ما چه برآید
یا خود ز وجود و عدم ما چه برآید
بسالی کی چنان ماهی برآید از خواجوی غزل 448
1. بسالی کی چنان ماهی برآید
وگر آید ز خرگاهی برآید
گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید از خواجوی غزل 449
1. گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید
حوریست که از روضهٔ رضوان بدر آید
به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید از خواجوی غزل 450
1. به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید
سعادت ابدی از درم فراز آید
بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید از خواجوی غزل 451
1. بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید
که دلش هر نفس از شوق بپرواز آید
عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید از خواجوی غزل 452
1. عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید
در دیدهٔ صاحب‌نظران حسن نماید