آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید از خواجوی غزل 476
1. آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید
از سمن برگ رخش سنبل تر می‌روید
کیست که با من حدیث یار بگوید از خواجوی غزل 477
1. کیست که با من حدیث یار بگوید
بهر دلم حال آن نگار بگوید
ز شهریار که آید که حال یار بگوید از خواجوی غزل 478
1. ز شهریار که آید که حال یار بگوید
رسد به بنده و رمزی ز شهریار بگوید
مرغ جم باز حدیثی ز سبا می‌گوید از خواجوی غزل 479
1. مرغ جم باز حدیثی ز سبا می‌گوید
بشنو آخر که ز بلقیس چها می‌گوید
دست گیرید و بدستم می گلفام دهید از خواجوی غزل 480
1. دست گیرید و بدستم می گلفام دهید
بادهٔ پخته بدین سوختهٔ خام دهید
ای پرده سرایان که درین پرده سرائید از خواجوی غزل 481
1. ای پرده سرایان که درین پرده سرائید
از پرده برون شد دلم آخر بسرآئید
خدا را از سر زاری بگوئید از خواجوی غزل 482
1. خدا را از سر زاری بگوئید
که آخر ترک بیزاری بگوئید
ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر از خواجوی غزل 483
1. ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر
وز درد من خسته مغانرا بفغان آر
زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار از خواجوی غزل 484
1. زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار
گل روی تو برده آب گلنار
مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار از خواجوی غزل 485
1. مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار
ز پا در آمدم از من قدم دریغ مدار
ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار از خواجوی غزل 486
1. ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار
نیازمندی من عرضه ده بحضرت یار
برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار از خواجوی غزل 487
1. برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار
مهربانی کن و مه را بسها باز گذار