ما را ز پردهٔ تو دل از پرده شد بدر از خواجوی غزل 500
1. ما را ز پردهٔ تو دل از پرده شد بدر
بردار پرده‌ای ز پس پرده پرده در
ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر از خواجوی غزل 501
1. ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر
ور دل از جان بر نمی‌گیری ز جانان درگذر
شمسهٔ چین را طلوع ازطرف بغتاقش نگر از خواجوی غزل 502
1. شمسهٔ چین را طلوع ازطرف بغتاقش نگر
چینیانرا بندهٔ چین بغلتاقش نگر
ای تتق بسته از تیره شب برقمر از خواجوی غزل 503
1. ای تتق بسته از تیره شب برقمر
طوطی خطت افکنده پر برشکر
بوستان جنتست و سروم حور از خواجوی غزل 504
1. بوستان جنتست و سروم حور
تیره شب ظلمتست و ما هم نور
زهی طناب سراپردهٔ تو گیسوی حور از خواجوی غزل 505
1. زهی طناب سراپردهٔ تو گیسوی حور
بزن سریر توجه ببارگاه سرور
گر یار یار باشدت ای یار غم مخور از خواجوی غزل 506
1. گر یار یار باشدت ای یار غم مخور
گنجت چو دست می‌دهد از مار غم مخور
دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور از خواجوی غزل 507
1. دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور
زانکه جانی تو و از جان نتوان بود صبور
برافکن سایبان ظلمت از نور از خواجوی غزل 508
1. برافکن سایبان ظلمت از نور
که باد از روی خوبت چشم بد دور
بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور از خواجوی غزل 509
1. بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور
شراب کوثر و مجلس بهشت و ساقی حور
پندم به چه عقل می‌دهد پیر از خواجوی غزل 510
1. پندم به چه عقل می‌دهد پیر
بندم بچه جرم می‌نهد میر
معلوم نگردد سخن عشق بتقریر از خواجوی غزل 511
1. معلوم نگردد سخن عشق بتقریر
کایات مودت نبود قابل تفسیر