طره‌های تو کمند افکن طرارانند از خواجوی غزل 393
1. طره‌های تو کمند افکن طرارانند
غمزه‌های تو طبیب دل بیمارانند
مستم آنجا مبر ای یار که سرمستانند از خواجوی غزل 394
1. مستم آنجا مبر ای یار که سرمستانند
دست من گیر که این طایفه پردستانند
چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند از خواجوی غزل 395
1. چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند
با من خسته برآنند که از پیش برانند
صوفی اگرش بادهٔ صافی نچشانند از خواجوی غزل 396
1. صوفی اگرش بادهٔ صافی نچشانند
صاحبنظران صوفی صافیش نخوانند
چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند از خواجوی غزل 397
1. چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
صبوحیان نفس از آتش مذاب زنند
ساقیان چون دم از شراب زنند از خواجوی غزل 398
1. ساقیان چون دم از شراب زنند
مطربان چنگ در رباب زنند
چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند از خواجوی غزل 399
1. چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند
معاشران صبوحی هوای جام کنند
پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند از خواجوی غزل 400
1. پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند
پای در نه تا سرافرازان سرافرازی کنند
پری رخان که برخ رشک لعبت چینند از خواجوی غزل 401
1. پری رخان که برخ رشک لعبت چینند
چه آگه از من شوریده حال مسکینند
اهل دل پیش تو مردن ز خدا می‌خواهند از خواجوی غزل 402
1. اهل دل پیش تو مردن ز خدا می‌خواهند
کشتهٔ تیغ تو گشتن بدعا می‌خواهند
عاقلان کی دل بدست زلف دلداران دهند از خواجوی غزل 403
1. عاقلان کی دل بدست زلف دلداران دهند
نقره داران چون نشان زر بطراران دهند
اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند از خواجوی غزل 404
1. اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند
از ره میکده بر بام سماوات آیند