ز چشم مست تو آنها که آگهی از خواجوی کرمانی غزل 369
1. ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند
مدام معتکف آستان خمارند
ساقیان آبم بجام لعل از خواجوی کرمانی غزل 370
1. ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند
شاهدان خوابم بچشم جادوی شهلا برند
مرغان این چمن همه بی از خواجوی کرمانی غزل 371
1. مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند
مردان این قدم همه بی پا و بی سرند
چون ترک من سپاه حبش برختن از خواجوی کرمانی غزل 372
1. چون ترک من سپاه حبش برختن زند
از مشگ سوده سلسله بر نسترن زند
هم عفی الله نی که ما را از خواجوی کرمانی غزل 373
1. هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند
عارفانرا در سر اندازی صلائی می‌زند
تا درد نیابند دوا را از خواجوی کرمانی غزل 374
1. تا درد نیابند دوا را نشناسند
تا رنج نبیند شفا را نشناسند
ساقیا می زین فزون‌تر از خواجوی کرمانی غزل 375
1. ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخواران بسند
همچو ما دردیکشان در کوی خماران بسند
چو خط سبز تو بر آفتاب از خواجوی کرمانی غزل 376
1. چو خط سبز تو بر آفتاب بنویسند
بدود دل سبق مشک ناب بنویسند
هر نسخه که در وصف خط یار از خواجوی کرمانی غزل 377
1. هر نسخه که در وصف خط یار نویسند
باید که سوادش بشب تار نویسند
می‌کشندم بخرابات و از خواجوی کرمانی غزل 378
1. می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند
که به یک جرعهٔ می آب رخم بفروشند
در آن مجلس که جام عشق از خواجوی کرمانی غزل 379
1. در آن مجلس که جام عشق نوشند
کجا پند خردمندان نیوشند
کسی که پشت بر آن روی چون از خواجوی کرمانی غزل 380
1. کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند
باختیار هلاک خود اختیار کند