ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند از خواجوی غزل 369
1. ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند
مدام معتکف آستان خمارند
ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند از خواجوی غزل 370
1. ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند
شاهدان خوابم بچشم جادوی شهلا برند
مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند از خواجوی غزل 371
1. مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند
مردان این قدم همه بی پا و بی سرند
چون ترک من سپاه حبش برختن زند از خواجوی غزل 372
1. چون ترک من سپاه حبش برختن زند
از مشگ سوده سلسله بر نسترن زند
هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند از خواجوی غزل 373
1. هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند
عارفانرا در سر اندازی صلائی می‌زند
تا درد نیابند دوا را نشناسند از خواجوی غزل 374
1. تا درد نیابند دوا را نشناسند
تا رنج نبیند شفا را نشناسند
ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخواران بسند از خواجوی غزل 375
1. ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخواران بسند
همچو ما دردیکشان در کوی خماران بسند
چو خط سبز تو بر آفتاب بنویسند از خواجوی غزل 376
1. چو خط سبز تو بر آفتاب بنویسند
بدود دل سبق مشک ناب بنویسند
هر نسخه که در وصف خط یار نویسند از خواجوی غزل 377
1. هر نسخه که در وصف خط یار نویسند
باید که سوادش بشب تار نویسند
می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند از خواجوی غزل 378
1. می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند
که به یک جرعهٔ می آب رخم بفروشند
در آن مجلس که جام عشق نوشند از خواجوی غزل 379
1. در آن مجلس که جام عشق نوشند
کجا پند خردمندان نیوشند
کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند از خواجوی غزل 380
1. کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند
باختیار هلاک خود اختیار کند