شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده‌اند از خواجوی غزل 357
1. شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده‌اند
زلف پرچین را چرا برصبح پرچین کرده‌اند
زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مرده‌اند از خواجوی غزل 358
1. زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مرده‌اند
مرده دل جمعی که دل دادند و جان نسپرده‌اند
خورشید را به سایهٔ شب در نشانده‌اند از خواجوی غزل 359
1. خورشید را به سایهٔ شب در نشانده‌اند
شب را بپاسبانی اختر نشانده‌اند
این دلبران که پرده به رخ درکشیده‌اند از خواجوی غزل 360
1. این دلبران که پرده به رخ درکشیده‌اند
هر یک به غمزه پردهٔ خلقی دریده‌اند
زهی زلفت گرهگیری پر از بند از خواجوی غزل 361
1. زهی زلفت گرهگیری پر از بند
لب لعلت نمک دانی پر از قند
ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند از خواجوی غزل 362
1. ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند
بر گیر بارم از دل و بار سفر مبند
عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند از خواجوی غزل 363
1. عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
سلطان ننهد بنده محنت زده را بند
همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند از خواجوی غزل 364
1. همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
از خبر رفتیم و ما را بیخبر بگذاشتند
دل مجروح مرا آگهی از جان دادند از خواجوی غزل 365
1. دل مجروح مرا آگهی از جان دادند
جان غمگین مرا مژدهٔ جانان دادند
دوش چون در شکن طرهٔ شب چین دادند از خواجوی غزل 366
1. دوش چون در شکن طرهٔ شب چین دادند
مژدهٔ آمدن آن صنم چین دادند
این چه نامه‌ست که از کشور یار آوردند از خواجوی غزل 367
1. این چه نامه‌ست که از کشور یار آوردند
وین چه نافه‌ست که از سوی تتار آوردند
خیمهٔ نوروز بر صحرا زدند از خواجوی غزل 368
1. خیمهٔ نوروز بر صحرا زدند
چارطاق لعل بر خضرا زدند