شام خون آشام گیسو را از خواجوی کرمانی غزل 357
1. شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده‌اند
زلف پرچین را چرا برصبح پرچین کرده‌اند
زنده‌اند آنها که پیش از خواجوی کرمانی غزل 358
1. زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مرده‌اند
مرده دل جمعی که دل دادند و جان نسپرده‌اند
خورشید را به سایهٔ شب از خواجوی کرمانی غزل 359
1. خورشید را به سایهٔ شب در نشانده‌اند
شب را بپاسبانی اختر نشانده‌اند
این دلبران که پرده به از خواجوی کرمانی غزل 360
1. این دلبران که پرده به رخ درکشیده‌اند
هر یک به غمزه پردهٔ خلقی دریده‌اند
زهی زلفت گرهگیری پر از خواجوی کرمانی غزل 361
1. زهی زلفت گرهگیری پر از بند
لب لعلت نمک دانی پر از قند
ای ساربان به قتل ضعیفان از خواجوی کرمانی غزل 362
1. ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند
بر گیر بارم از دل و بار سفر مبند
عاقل ندهد عاشق دلسوخته از خواجوی کرمانی غزل 363
1. عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
سلطان ننهد بنده محنت زده را بند
همرهان رفتند و ما را از خواجوی کرمانی غزل 364
1. همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
از خبر رفتیم و ما را بیخبر بگذاشتند
دل مجروح مرا آگهی از از خواجوی کرمانی غزل 365
1. دل مجروح مرا آگهی از جان دادند
جان غمگین مرا مژدهٔ جانان دادند
دوش چون در شکن طرهٔ شب از خواجوی کرمانی غزل 366
1. دوش چون در شکن طرهٔ شب چین دادند
مژدهٔ آمدن آن صنم چین دادند
این چه نامه‌ست که از از خواجوی کرمانی غزل 367
1. این چه نامه‌ست که از کشور یار آوردند
وین چه نافه‌ست که از سوی تتار آوردند
خیمهٔ نوروز بر صحرا از خواجوی کرمانی غزل 368
1. خیمهٔ نوروز بر صحرا زدند
چارطاق لعل بر خضرا زدند