گویند که صبرآتش عشقت بنشاند از خواجوی غزل 346
1. گویند که صبرآتش عشقت بنشاند
زان سرو قد آزاد نشستن که تواند
ماجرائی که دل سوخته می‌پوشاند از خواجوی غزل 347
1. ماجرائی که دل سوخته می‌پوشاند
دیده یک یک همه چون آب فرو می‌خواند
دل بدست یار و غم در دل بماند از خواجوی غزل 348
1. دل بدست یار و غم در دل بماند
خارم اندر پای و پا در گل بماند
ما برکنار و با تو کمر در میان بماند از خواجوی غزل 349
1. ما برکنار و با تو کمر در میان بماند
وان چشم پرخمار چنان ناتوان بماند
حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند از خواجوی غزل 350
1. حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند
بنای شوق ز ما استوار خواهد ماند
هر که را سکه درستست بزر باز نماند از خواجوی غزل 351
1. هر که را سکه درستست بزر باز نماند
وانکه از دست برون رفت بسر باز نماند
گل اندامی که گلگون می‌دواند از خواجوی غزل 352
1. گل اندامی که گلگون می‌دواند
بدان نازک تنی چون می‌دواند
اگر ز پیش برانی مرا که برخواند از خواجوی غزل 353
1. اگر ز پیش برانی مرا که برخواند
وگر مراد نبخشی که از تو بستاند
آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند از خواجوی غزل 354
1. آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند
یا رب چه دلفریب و چه در خور نوشته‌اند
رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند از خواجوی غزل 355
1. رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند
خار ما خوردیم و ایشان گل بدست آورده‌اند
خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند از خواجوی غزل 356
1. خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند
وانگه بهانه زلف و بنا گوش کرده‌اند