مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد از خواجوی غزل 322
1. مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد
بده صبری درین کارم که کار از دست بیرون شد
دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد از خواجوی غزل 323
1. دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد
مهره حاصل نکند هر که ز مار اندیشد
هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد از خواجوی غزل 324
1. هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد
وانکه او را گهری هست ز زر نندیشد
اسیر قید محبت ز جان نیندیشد از خواجوی غزل 325
1. اسیر قید محبت ز جان نیندیشد
قتیل ضربت عشق از سنان نیندیشد
گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد از خواجوی غزل 326
1. گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد
تو مپندار که آن دلبرم از دل می‌شد
ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور می‌چکد از خواجوی غزل 327
1. ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور می‌چکد
چون سخن می‌گوئی از لعل تو گوهر می‌چکد
یارش نتوان گفت که از یار بنالد از خواجوی غزل 328
1. یارش نتوان گفت که از یار بنالد
واندل نبود کز غم دلدار بنالد
نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد از خواجوی غزل 329
1. نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد
تو مپندار که از باد هوا می‌نالد
لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد از خواجوی غزل 330
1. لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد
چون سخن گفت ز درج گهرم یاد آمد
ماه فرو رفت و آفتاب برآمد از خواجوی غزل 331
1. ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
شاهد سرمست من ز خواب برآمد
خسرو انجم بگه بام برآمد از خواجوی غزل 332
1. خسرو انجم بگه بام برآمد
یا مه خلخ بلب بام برآمد
وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد از خواجوی غزل 333
1. وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
شاه من از طرف بارگاه برآمد