مرغ در راه او پر اندازد از خواجوی کرمانی غزل 298
1. مرغ در راه او پر اندازد
شمع در پای او سر اندازد
چون طوطی خط تو پر بر شکر از خواجوی کرمانی غزل 299
1. چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد
مرغ دل من آتش در بال و پر اندازد
تا برآید نفس از عشق دمی از خواجوی کرمانی غزل 300
1. تا برآید نفس از عشق دمی باید زد
بر سر کوی محبت قدمی باید زد
وصل آن ترک ختا ملکت خاقان از خواجوی کرمانی غزل 301
1. وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
کفر زلف سیهش عالم ایمان ارزد
صحبت جان جهان جان و جهان از خواجوی کرمانی غزل 302
1. صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد
لعل جان پرور او جوهر جان می‌ارزد
حدیث آرزومندی جوابی از خواجوی کرمانی غزل 303
1. حدیث آرزومندی جوابی هم نمی‌ارزد
خمار آلوده‌ئی آخر شرابی هم نمی‌ارزد
بهار دهر به باد خزان از خواجوی کرمانی غزل 304
1. بهار دهر به باد خزان نمی‌ارزد
چراغ عمر به باد وزان نمی‌ارزد
همه گنج جهان ماری نیرزد از خواجوی کرمانی غزل 305
1. همه گنج جهان ماری نیرزد
گل بستان اوخاری نیرزد
دلا سود عالم زیانی نیرزد از خواجوی کرمانی غزل 306
1. دلا سود عالم زیانی نیرزد
همای سپهر استخوانی نیرزد
چو ترک مهوشم از خواب از خواجوی کرمانی غزل 307
1. چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد
خروش و ناله ز اهل نشست برخیزد
آن فتنه چو برخیزد صد از خواجوی کرمانی غزل 308
1. آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد
وان لحظه که بنشیند بس شور بپا خیزد
آنکو به شکر ریزی شور از خواجوی کرمانی غزل 309
1. آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد
هر دم لب شیرینش شوری دگر انگیزد