غزلیات خواجوی کرمانی

1 چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد آتشم بردل پرخون جگر خوار افتد

2 مکن انکار من ایخواجه گرم کار افتاد زانکه معذور بود هر که در این کار افتد

3 برمن خسته مزن تیر ملامت بسیار که درین منزل ازین واقعه بسیار افتد

4 گر چو فرهاد ز مژگان گهرافشان گردم ای بسا لعل که در دامن کهسار افتد

1 از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد

2 مشتاق حرم گر بزند آه جگر سوز آتش بمغیلان و دخان در حرم افتد

3 در هر طرفت هست بسی خسته و مجروح لیکن چو منت عاشق دلخسته کم افتد

4 چون قصهٔ اندوه فراق تو نویسم گر دم بزنم آتش دل در قلم افتد

1 چون طره عنبر شکنش در شکن افتد از سنبل تر سلسله برنسترن افتد

2 دانی که عرق بر رخ خوبش بچه ماند چون ژاله که بر برگ گل یاسمن افتد

3 کام دل شوریده ز لعل تو برآرم گر چین سر زلف تو در دست من افتد

4 چون وقت سحر گل بشکر خنده درآید از بلبل شوریده فغان در چمن افتد

1 هر کرا یار یار می‌افتد مقبل و بختیار می‌افتد

2 ای بسا در که از محیط سرشک هر دمم در کنار می‌افتد

3 عقرب او چو حلقه می‌گردد تاب در جان مار می‌افتد

4 شام زلفش چو می‌رود در چین شور در زنگبار می‌افتد

1 مه چنین دلستان نمی‌افتد سرو از اینسان روان نمی‌افتد

2 زان دهان نکته‌ئی نمی‌شنوم که یقین درگمان نمی‌افتد

3 هیچ از او در میان نمی‌آید که کمر در میان نمی‌افتد

4 عجب از پادشه که سایهٔ او بر سر پاسبان نمی‌افتد

1 لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد حلاوت سخنش در زبان نمی‌گنجد

2 معانئی که مصور شود ز صورت دوست ز من مپرس که آن در بیان نمی‌گنجد

3 از آن چو کلک ز شستم بجست و گوشه گرفت که تیرقامت اودر کمان نمی گنجد

4 جهان پرست ز دردیکشان مجلس او اگر چه مجلس او در جهان نمی‌گنجد

1 اگر آن ماه مهربان گردد غم دل غمگسار جان گردد

2 آنکه چون نامش آورم بزبان همه اجزای من زبان گردد

3 ور کنم یاد ناوک چشمش مو بر اعضای من سنان گردد

4 چون کنم نقش ابرویش بردل قد چون تیر من کمان گردد

1 ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد ز تاب مهر تو جانم کباب می‌گردد

2 مرا دلیست که دائم بیاد لعل لبت بگرد ساقی و جام شراب می‌گردد

3 هلاک خود بدعا خواستم ولی چکنم که دیر دعوت من مستجاب می‌گردد

4 دلست کاین همه خونم ز دیده می‌بارد پرست کافت جان عقاب می‌گردد

1 چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ما دارد صبا در جیب گوئی نافهٔ مشک ختا دارد

2 بطرف بوستان هرکس بیاد چشم می‌گونش مدام ار می نمی‌نوشد قدح بر کف چرا دارد

3 چو یار آشنا از ما چنان بیگانه می‌گردد شود جانان خویش آنکس که جانی آشنا دارد

4 از آن دلبستگی دارد دل ما با سر زلفش که هرتاری ز گیسویش رگی با جان ما دارد