بر سر کوی تو اندیشهٔ از خواجوی کرمانی غزل 286
1. بر سر کوی تو اندیشهٔ جان نتوان کرد
پیش لعلت صفت زادهٔ کان نتوان کرد
هر کو چو شمع ز آتش دل تاج از خواجوی کرمانی غزل 287
1. هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
سر در میان مجلس عشاق برنکرد
سپیده‌دم که صبا بر چمن از خواجوی کرمانی غزل 288
1. سپیده‌دم که صبا بر چمن گذر می‌کرد
دل مرا ز گلستان جان خبر می‌کرد
طوطی از پستهٔ تنگ تو از خواجوی کرمانی غزل 289
1. طوطی از پستهٔ تنگ تو شکر گرد آورد
چشمم از درج عقیق تو گهر گرد آورد
سوز غم تو آتشم از جان از خواجوی کرمانی غزل 290
1. سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
مهر تو دودم از دل بریان بر آورد
من خاک آن بادم که او بوی از خواجوی کرمانی غزل 291
1. من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد
در آتشم ز آب رخش کاب رخ من می‌برد
گل نهالی به بوستان آورد از خواجوی کرمانی غزل 292
1. گل نهالی به بوستان آورد
مرغ را باز در فغان آورد
کس نیست که دست من غمخوار از خواجوی کرمانی غزل 293
1. کس نیست که دست من غمخوار بگیرد
یا دادم از آن دلبر عیار بگیرد
چون خط تو گرد رخ گلرنگ از خواجوی کرمانی غزل 294
1. چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگیرد
سرحد ختن خیل شه زنگ بگیرد
دلم دیده از دوستان برنگیرد از خواجوی کرمانی غزل 295
1. دلم دیده از دوستان برنگیرد
که بلبل دل از بوستان برنگیرد
دلم که حلقهٔ گیسوی یار از خواجوی کرمانی غزل 296
1. دلم که حلقهٔ گیسوی یار می‌گیرد
درون حلقه نشستست و مار می‌گیرد
طوطی چو سخن گوئی پیش از خواجوی کرمانی غزل 297
1. طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد
طوبی چو روان گردی بر رهگذرت میرد