غزلیات خواجوی کرمانی

1 نسیم باد صبا جان من فدای تو باد بیا گرم خبری زان نگار خواهی داد

2 حدیث سوسن و گل با من شکسته مگوی که بنده با گل رویش ز سوسنست آزاد

3 ز دست رفتم و در پا فتاد کار دلم بساز چارهٔ کارم کنون که کار افتاد

4 چو غنچه گاه شکر خند سرو گلرویم زبان ناطقه دربست چون دهان بگشاد

1 تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد

2 بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت ابر در چشم جهان بین ثریا افتاد

3 راستی را چو ز بالای توام یاد آمد ز آه من غلغله در عالم بالا افتاد

4 چشم دریا دل ما چون ز تموج دم زد شور در جان خروشنده دریا افتاد

1 چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد چه جای تاب که آتش در آفتاب افتاد

2 بجام باده کنون دست می پرستان گیر چرا که کشتی دریا کشان درآب افتاد

3 بسی بکوی خرابات بیخود افتادند ولی که دید که چون من کسی خراب افتاد

4 چو کرد مطرب عشاق نوبتی آغاز خروش و ناله من در دل رباب افتاد

1 دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد مرغ جانم آتشش در بال و پر خواهد فتاد

2 هر نفس کو جلوهٔ کبک دری خواهد نمود نالهٔ کبک دری در کوه و در خواهد فتاد

3 چون بدیدم لعل او گفتم دل شوریده‌ام همچو طوطی زین شکر در شور وشر خواهد فتاد

4 از سرشک و چهره دارم وجه سیم و زر ولی کی چو نرگس چشم او بر سیم و زر خواهد فتاد

1 گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد شود سیاهی چشمم روان بجای مداد

2 کجا قرار توانم گرفت در غربت که گشته‌ام بهوای تو در وطن معتاد

3 هر آنکسی که کند عزم کعبهٔ مقصود گر از طریق ارادت رود رسد بمراد

4 در آن زمان که وجودم شود عظام رمیم ز خاک من شنوی بوی بوستان وداد

1 چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد آشوب در نهاد من ناتوان نهاد

2 چشمت بقصد کشتن من می‌کند کمین ورنی خدنگ غمزه چرا در کمان نهاد

3 هیچش بدست نیست که تا در میان نهد سری که داشت با تو کمر در میان نهاد

4 بر سرو کس نگفت که طوطی شکر شکست بر ماه کس ندید که زاغ آشیان نهاد

1 بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد بدان عرق که سحر بر عذار لاله فتاد

2 بدان نفس که نسیم بهار چهره گشای نقاب نسترن و گیسوی بنفشه گشاد

3 ببرد باری خاک و بحدت آتش به نقش بندی آب و بعطر سائی باد

4 به سحر نرگس جادوی دلبر کشمیر به چین سنبل هندوی لعبت نوشاد

1 یاد باد آنکه نیاورد ز من روزی یاد شادی آنکه نبودم نفسی از وی شاد

2 شرح سنگین دلی و قصه شیرین باید که بکوه آید و برسنگ نویسد فرهاد

3 گر بمرغان چمن بگذری ای باد صبا گو هم آوای شما باز گرفتار افتاد

4 سرو هر چند ببالای تو می‌ماند راست بنده تا قد ترا دید شد از سروآزاد

1 دل من زحمت جان برنتابد که در ملکی دو سلطان برنتابد

2 گرش همچون سگان کو برانند عنان از کوی جانان برنتابد

3 کجا در خلوت وصلش بود بار کسی کو بار هجران برنتابد

4 سری کز سر عشقش نیست خالی یقین میدان که سامان برنتابد

1 هندوئی را باغبان سوی گلستان می‌فرستد یا به یاقوت تو سنبل خط ریحان می‌فرستد

2 یا شب شامی ز روز خاوری رخ می‌نماید یا خضر خطی بسوی آب حیوان می‌فرستد

3 جان بجانان می‌فرستادم دلم می‌رفت و می‌گفت مفلسی نزلی بخلوتگاه سلطان می‌فرستد

4 می‌رساند رنج و پندارم که راحت می‌رساند می‌فرستد درد و می‌گویم که درمان می‌فرستد