آن پریچهره که جور و ستم از خواجوی کرمانی غزل 262
1. آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد
چه خطا رفت که ابروش دگر چین دارد
هر کو بصری دارد با او از خواجوی کرمانی غزل 263
1. هر کو بصری دارد با او نظری دارد
با او نظری دارد هر کو بصری دارد
دل من باز هوای سر کوئی از خواجوی کرمانی غزل 264
1. دل من باز هوای سر کوئی دارد
میل خاطر دگر امروز بسوئی دارد
کدام یار که ما را پیام از خواجوی کرمانی غزل 265
1. کدام یار که ما را پیام یار آرد
از آن دیار حدیثی بدین دیار آرد
چون صبا نکهت آن زلف پریشان از خواجوی کرمانی غزل 266
1. چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد
دل پر درد مرا مژدهٔ درمان آرد
خدنگ غمزهٔ جادو چو در از خواجوی کرمانی غزل 267
1. خدنگ غمزهٔ جادو چو در کمان آرد
هزار عاشق دلخسته را بجان آرد
نقاش که او صورت ارژنگ از خواجوی کرمانی غزل 268
1. نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
کی چهرهٔ گلچهر چو او رنگ نگارد
کاروان ختنی مشک ختا از خواجوی کرمانی غزل 269
1. کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد
یا صبا نکهت آن زلف دوتا می‌آرد
دل من جان ز غم عشق تو آسان از خواجوی کرمانی غزل 270
1. دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
وین عجبتر که اگر جان ببرد جان نبرد
قصه غصه فرهاد بشیرین از خواجوی کرمانی غزل 271
1. قصه غصه فرهاد بشیرین که برد
نامه ویس گلندام برامین که برد
پیغام بلبلان بگلستان از خواجوی کرمانی غزل 272
1. پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد
و احوال درد من سوی درمان که می‌برد
توئی که لعل تو دست از از خواجوی کرمانی غزل 273
1. توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد
فراقت از دل من لذت جوانی برد