آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد از خواجوی غزل 262
1. آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد
چه خطا رفت که ابروش دگر چین دارد
هر کو بصری دارد با او نظری دارد از خواجوی غزل 263
1. هر کو بصری دارد با او نظری دارد
با او نظری دارد هر کو بصری دارد
دل من باز هوای سر کوئی دارد از خواجوی غزل 264
1. دل من باز هوای سر کوئی دارد
میل خاطر دگر امروز بسوئی دارد
کدام یار که ما را پیام یار آرد از خواجوی غزل 265
1. کدام یار که ما را پیام یار آرد
از آن دیار حدیثی بدین دیار آرد
چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد از خواجوی غزل 266
1. چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد
دل پر درد مرا مژدهٔ درمان آرد
خدنگ غمزهٔ جادو چو در کمان آرد از خواجوی غزل 267
1. خدنگ غمزهٔ جادو چو در کمان آرد
هزار عاشق دلخسته را بجان آرد
نقاش که او صورت ارژنگ نگارد از خواجوی غزل 268
1. نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
کی چهرهٔ گلچهر چو او رنگ نگارد
کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد از خواجوی غزل 269
1. کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد
یا صبا نکهت آن زلف دوتا می‌آرد
دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد از خواجوی غزل 270
1. دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
وین عجبتر که اگر جان ببرد جان نبرد
قصه غصه فرهاد بشیرین که برد از خواجوی غزل 271
1. قصه غصه فرهاد بشیرین که برد
نامه ویس گلندام برامین که برد
پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد از خواجوی غزل 272
1. پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد
و احوال درد من سوی درمان که می‌برد
توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد از خواجوی غزل 273
1. توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد
فراقت از دل من لذت جوانی برد