از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد از خواجوی غزل 250
1. از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد
چون طره عنبر شکنش در شکن افتد از خواجوی غزل 251
1. چون طره عنبر شکنش در شکن افتد
از سنبل تر سلسله برنسترن افتد
هر کرا یار یار می‌افتد از خواجوی غزل 252
1. هر کرا یار یار می‌افتد
مقبل و بختیار می‌افتد
مه چنین دلستان نمی‌افتد از خواجوی غزل 253
1. مه چنین دلستان نمی‌افتد
سرو از اینسان روان نمی‌افتد
لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد از خواجوی غزل 254
1. لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد
حلاوت سخنش در زبان نمی‌گنجد
اگر آن ماه مهربان گردد از خواجوی غزل 255
1. اگر آن ماه مهربان گردد
غم دل غمگسار جان گردد
ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد از خواجوی غزل 256
1. ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد
ز تاب مهر تو جانم کباب می‌گردد
چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ما دارد از خواجوی غزل 257
1. چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ما دارد
صبا در جیب گوئی نافهٔ مشک ختا دارد
در راه قربت ما رهبان چه کار دارد از خواجوی غزل 258
1. در راه قربت ما رهبان چه کار دارد
در خلوت مسیحا رهبان چه کار دارد
با درد دردنوشان درمان چه کار دارد از خواجوی غزل 259
1. با درد دردنوشان درمان چه کار دارد
با نالهٔ خموشان الحان چه کار دارد
درد محبت درمان ندارد از خواجوی غزل 260
1. درد محبت درمان ندارد
راه مودت پایان ندارد
کسی کو دل بر جانان ندارد از خواجوی غزل 261
1. کسی کو دل بر جانان ندارد
دلی دارد ولیکن جان ندارد