نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت از خواجوی غزل 227
1. نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
مطرب بگوی نوبت عشاق در نهفت
ای جان جهان جان وجهان برخی جانت از خواجوی غزل 228
1. ای جان جهان جان وجهان برخی جانت
داریم تمنای کناری ز میانت
بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت از خواجوی غزل 229
1. بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت
بجز از سخن نشانی نشنیدم از دهانت
ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست از خواجوی غزل 230
1. ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست
امام شهر بمحراب می‌رود سرمست
خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت از خواجوی غزل 231
1. خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت
روشن آن دیده که افتد نظرش بر رویت
برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ از خواجوی غزل 232
1. برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ
بجز صراحی و مطرب مخوا همدم هیچ
میانش موئی و شیرین دهان هیچ از خواجوی غزل 233
1. میانش موئی و شیرین دهان هیچ
ازین موئی می بینم وز آن هیچ
بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح از خواجوی غزل 234
1. بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح
ببین که جوهر روحست در قدح یا راح
حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح از خواجوی غزل 235
1. حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح
که راح را بود آندم خواص جوهر روح
به بوی زلف تو دادم دل شکسته به باد از خواجوی غزل 236
1. به بوی زلف تو دادم دل شکسته به باد
بیا که جان عزیزم فدای بوی تو باد
یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد از خواجوی غزل 237
1. یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد
کی رود از یادم آنکش من نمی‌آیم بیاد
پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد از خواجوی غزل 238
1. پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد
جان من پروانهٔ شمع شبستان تو باد