غزلیات خواجوی کرمانی

1 ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست در حیا از چشم من هر ابر نیسانی که هست

2 باز داده خط بخون وز شرمساری گشته آب جام یاقوت ترا هر راح ریحانی که هست

3 نرگس سرمست مخمور تو بیمارست از آن سر در افکندست زلفت از پریشانی که هست

4 خاتم لعل ترا چون شد مسخر ملک جم صید زلفت گشت هر دیو سلیمانی که هست

1 ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست آتش روی تو در عین لطافت آبیست

2 نیست در دور خطت دور تسلسل باطل که خط سبز تو از دور تسلسل بابیست

3 تا شد ابروی کژت فتنهٔ هر گوشه نشین ای بسا فتنه که در گوشهٔ هر محرابیست

4 زلف هندوی توام دوش بخواب آمده بود بس پریشانم ازین رانک پریشان خوابیست

1 از روضهٔ نعیم جمالش روایتیست و آشوب چین زلف تو در هر ولایتیست

2 گویند بر رخ تو جنایت بود نظر لیکن نظر بغیر تو کردن جنایتیست

3 فرهاد را چو از لب شیرین گزیر نیست در گوش او ملامت دشمن حکایتیست

4 گفتم که چیست آنخط مشکین برآفتاب گفتا بسان روی من از حسن آیتیست

1 ای پیک صبا حال پری چهرهٔ ما چیست وی مرغ سلیمان خبر آخر ز سبا چیست

2 در سلسلهٔ زلف سراسیمهٔ لیلی حال دل مجنون پراکندهٔ ما چیست

3 برخاک رهش سر بنهادیم ولیکن سلطان خبرش نیست که احوال گدا چیست

4 با آنکه طبیب دل ریشست بگوئید کز درد بمردیم بفرما که دوا چیست

1 ز زلفش نافهٔ تاتار تاریست که هر تار از سر زلفش تتاریست

2 ز شامش صد شکن بر زنگبارست ولی هر چین ز شامش زنگباریست

3 از آن دردانه تا من بر کنارم کنارم روز و شب دریا کناریست

4 مروساقی که بی آن لعل میگون قدح نوشیدنم امشب خماریست

1 برسر کوی عشق بازاریست که رخی همچو زر بدیناریست

2 دل پرخون بسی بدست آید زانکه قصاب کوچه دلداریست

3 نخرد هیچکس دلی بجوی بنگر ای خواجه کاین چه بازاریست

4 برسر چار سوی خطهٔ عشق رو بهر سو که آوری داریست

1 ترا که طرهٔ مشکین و خط زنگاریست چه غم ز چهره زرد و سرشک گلناریست

2 فغان ز مردم چشمت که خون جانم ریخت چه مردمیست که در عین مردم آزاریست

3 از آن دو چشم توانای ناتوان عجبست که خون خسته دلانش غذای بیماریست

4 بیا که در غم هجر تو کار دیدهٔ من ز شوق لعل روان برقدت گهرباریست

1 جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست نظری کن که بجانم خطر از بیماریست

2 حال من نرگس بیمار تو داند زآنروی که در او همچو دل من اثر از بیماریست

3 هرطبیبی که علاج دل بیمار کند تو مپندار که او را خبر از بیماریست

4 تا جدا مانده‌ام از روی تو ای سیمین بر رنگ روی من بیدل چو زر از بیماریست

1 نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست کان کسی نیست که هرلحظه دلش پیش کسیست

2 تو کجا صید من سوخته خرمن باشی که شنیدست عقابی که شکار مگسیست

3 نه من دلشده دارم هوس رویت و بس هر کرا هست سری در سر او هم هوسیست

4 از دل ما نشود یاد تو خالی نفسی حاصل از عمر گرانمایهٔ ما خود نفسیست

1 غرهٔ ما جز آن عارض شهرآرا نیست شاخ شمشاد چو آن قامت سروآسا نیست

2 روج بخشست نسیم نفس باد بهار لیک چون نکهت انفاس تو روح‌افزا نیست

3 باغ و صحرا اگر از روضهٔ رضوان بابیست بی تو ما ار هوس باغ و سر صحرا نیست

4 در چمن سرو سرافراز که کارش بالاست سرفرازست ولی چون تو سهی بالا نیست