غزلیات خواجوی کرمانی

1 دوش پیری ز خرابات برون آمد مست دست در دست جوانان و صراحی در دست

2 گفت عیبم مکن ای خواجه که ترسا به چه‌ای توبهٔ من چو سر زلف چلیپا بشکست

3 هرکه کرد از در میخانه گشادی حاصل چون تواند دل سودا زده در تقوی بست

4 من اگر توبه شکستم مکن انکارم از آنک خود پرستی نکند هر که بود باده پرست

1 سحرگه ماه عقرب زلف من مست درآمد همچو شمعی شمع در دست

2 دو پیکر عقربش را زهره در برج کمانکش جادوش را تیر در شست

3 شبش مه منزل و ماهش قصب پوش سهی سروش بلند و سنبلش پست

4 بلالش خازن فردوس جاوید هلالش حاجب خورشید پیوست

1 دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست مانند دستهٔ گل و گلدسته‌ئی بدست

2 خطش نبات و پستهٔ شکرشکن شکر سروش بلند و سنبل پرتاب و پیچ مست

3 زلف سیاه سرکش هندوش داده عرض در چین هزار کافر زنگی بت پرست

4 از دیده محو کرد مرا هر چه هست و نیست سودای آن عقیق گهر پوش نیست هست

1 اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست حدیث من گل صد برگ گلشن جانست

2 ز بیم چنگل شاهین جان شکار فراق دلم چو مرغ چمن روز و شب در افغانست

3 چو تاب زلف عروسان حجله خانهٔ طبع روان خسته‌ام از دست دل پریشانست

4 چو از سر قلمم برگذشت آب سیاه سفینه ساز و میندیش ازینکه طوفانست

1 نظری کن اگرت خاطر درویشانست که جمال تو ز حسن نظر ایشانست

2 روی ازین بندهٔ بیچارهٔ درویش متاب زانکه سلطان جهان بندهٔ درویشانست

3 پند خویشان نکنم گوش که بی خویشتنم آشنایان غمت را چه غم از خویشانست

4 بده آن بادهٔ نوشین که ندارم سرخویش کانکه از خویش کند بیخبرم خویش آنست

1 آن جوهر جانست که در گوهر کانست یا می که درو خاصیت جوهر جانست

2 یاقوت روان در لب یاقوتی جامست یا چشم قدح چشمهٔ یاقوت روانست

3 زین پس من و میخانه که در مذهب عشاق خاک در خمخانه به از خانهٔ خانست

4 در جام عقیقین فکن ای لعبت ساقی لعلی که ازو خون جگر در دل کانست

1 دلم با مردم چشمت چنانست که پنداری که خونشان در میانست

2 خطت سرنامهٔ عنوان حسنست رخت گلدستهٔ بستان جانست

3 شبت مه پوش و ماهت شب نقابست گلت خود روی و رویت گلستانست

4 گلستان رخت در دلستانی بهشتی بر سر سرو روانست

1 مرا یاقوت او قوت روانست ولی اشکم چو یاقوت روانست

2 رخش ماهست یا خورشید شب پوش خطش طوطیست یا هندوستانست

3 صبا از طره‌اش عنبر نسیمست نسیم از سنبلش عنبر فشانست

4 میانش یکسر مو در میان نیست ولیکن یک سر مویش دهانست

1 یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست چشمم ز غمت چشمهٔ یاقوت روانست

2 آن موی میان تو که سازد کمر از موی موئی بمیان آمده یا موی میانست

3 در موی میانت سخنی نیست که خود نیست لیکن سخن ار هست در آن پسته دهانست

4 تا پشت کمان می‌شکند ابروی شوخت پیوسته ز ابروی تو پشتم چو کمانست

1 گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست گفتا که پری را چکنم رسم چنانست

2 گفتم که نقاب از رخ دلخواه برافکن گفتا مگرت آرزوی دیدن جانست

3 گفتم همه هیچست امیدم ز کنارت گفتا که ترا نیز مگر میل میانست

4 گفتم که جهان بر من دلتنک چه تنگست گفتا که مرا همچو دلت تنک دهانست