غزلیات خواجوی کرمانی

1 روز رخسار تو ماهی روشنست خال هندویت سیاهی روشنست

2 منظر چشمم که خلوتگاه تست راستی را جایگاهی روشنست

3 گر برویت کرده‌ام تشبیه ماه شرمسارم کاین گناهی روشنست

4 مه برخسارت پناه آرد از آنک روی تو پشت و پناهی روشنست

1 بوقت صبح می روشن آفتاب منست بتیره شب در میخانه جای خواب منست

2 اگر شراب نباشد چه غم که وقت صبوح دو چشم اشک فشان ساغر شراب منست

3 وگر کباب نیابم تفاوتی نکند بحکم آنکه دل خونچکان کباب منست

4 براه بادیه‌ای ساربان چه جوئی آب که منزلت همه در دیدهٔ پر آب منست

1 سحاب سیل فشان چشم رودبار منست سموم صاعقه سوز آه پرشرار منست

2 غم ار چه خون دلم می‌خورد مضایقه نیست که اوست در همه حالی که غمگسار منست

3 هلال اگر چه به ابروی یار می‌ماند ولی نمونه‌ئی از این تن نزار منست

4 چو اختیار من از کاینات صحبت تست گمان مبر که جدائی باختیار منست

1 گل بستان خرد لفظ دلارای منست بلبل باغ سخن منطق گویای منست

2 منم آن طوطی خوش نغمه که هنگام سخن طوطیانرا شکر از لفظ شکر خای منست

3 بلبل آوای گلستان فلک را همه شب گوش بر زمزمهٔ نغمه و آوای منست

4 پیش طبعم که ازو لؤلؤ لالا خیزد نام لؤلؤ نتوان برد که لالای منست

1 زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست عقل بر دانهٔ خال سیهت مفتونست

2 تا خیال لب و دندان تو در چشم منست مردم چشم من از لعل و گهر قارونست

3 پیش لؤلؤی سرشکم ز حیا آب شود در ناسفته که در جوف صدف مکنونست

4 عاقل آنست که منکر نشود مجنون را کانکه نظارهٔ لیلی نکند مجنونست

1 آن ترک پریچهره مگر لعبت چینست یا ماه شب چارده بر روی زمینست

2 در ابر سیه شعشهٔ بدر منیرست یا در شکن کاکل او نور جبینست

3 آن ماه تمامست که برگوشه بامست یا شاه سپهرست که بر چرخ برینست

4 گویند که زیباست بغایت مه نخشب لیکن نتوان گفت که زیباتر از اینست

1 آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست جنت فراز سرو قیامت قیام اوست

2 گر زانکه مشک ناب ز چین می‌شود پدید صد چین در آن دو سلسلهٔ مشک‌فام اوست

3 مقبل کسی کش او بغلامی کند قبول ای من غلام دولت آنکو غلام اوست

4 عامی چو من بحضرت سلطان کجا رسد لیکن امید بنده بانعام عام اوست

1 گر سردر آورد سرم آنجا که پای اوست ور سر کشد تنعم من در جفای اوست

2 گر می‌برد ببندگی و می‌کشد ببند آنست رای اهل مودت که رای اوست

3 هر چند دورم از رخ او همچو چشم بد پیوسته حرز بازوی جانم دعای اوست

4 هیچم بدست نیست که در پایش افکنم الا سری که پیشکش خاک پای اوست

1 من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست کز نکورویان اگر بد در وجود آید نکوست

2 گر عرب را گفتگوئی هست با ما در میان حال لیلی گو که مجنون همچنان در جستجوست

3 چون عروس بوستان از چهره بگشاید نقاب بلبل ار وصف گل سوری نگوید هرزه گوست

4 گر چه جانان دوست دارد دشمنی با دوستان دشمن جان خودست آنکس که برگردد ز دوست

1 عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست شکرست آن کام جان یا لعل شکرخای دوست

2 پرتو مهرست یا مهر رخ زیبای یار قامت سروست یا سرو قد رعنای دوست

3 آیت حسنست یا توقیع ملک دلبری یا بخون ما خطی یا خط مشک آسای دوست

4 عکس پروینست یا قندیل مه یا شمع مهر یا چراغ زهره یا روی جهان آرای دوست