اگر ترا غم امثال ما بود از خواجوی کرمانی غزل 203
1. اگر ترا غم امثال ما بود غم نیست
که درد را چو امید دوا بود غم نیست
اهل دل را از لب شیرین از خواجوی کرمانی غزل 204
1. اهل دل را از لب شیرین جانان چاره نیست
طوطی خوش نغمه را از شکرستان چاره نیست
کدام دل که گرفتار و پای از خواجوی کرمانی غزل 205
1. کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست
کدام صید که در آرزوی بند تو نیست
در سر زلف سیاه تو چه سوداست از خواجوی کرمانی غزل 206
1. در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست
وز غم عشق تو در شهر چه غوغاست که نیست
شمع ما مامول هر پروانه از خواجوی کرمانی غزل 207
1. شمع ما مامول هر پروانه نیست
گنج ما محصول هر ویرانه نیست
شمع ما شمعیست کو منظور از خواجوی کرمانی غزل 208
1. شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه نیست
گنج ما گنجیست کو در کنج هر ویرانه نیست
گرچه کاری چو عشقبازی از خواجوی کرمانی غزل 209
1. گرچه کاری چو عشقبازی نیست
بگذر از وی که جای بازی نیست
مشنو که مرا با لب لعلت از خواجوی کرمانی غزل 210
1. مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست
کاندر شکرستان شکری بی مگسی نیست
هیچ دل نیست که میلش بدلارائی از خواجوی کرمانی غزل 211
1. هیچ دل نیست که میلش بدلارائی نیست
ضایع آن دیده که برطلعت زیبائی نیست
بر سر کوی خرابات محبت از خواجوی کرمانی غزل 212
1. بر سر کوی خرابات محبت کوئیست
که مرا بر سر آن کوی نظر بر سوئیست
دیشب دلم ز ملک دو عالم از خواجوی کرمانی غزل 213
1. دیشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت
جانم ز غم برآمد و از غم خبر نداشت
کاروان خیمه به صحرا از خواجوی کرمانی غزل 214
1. کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت
سیلم از دیده روان گشت و ز منزل بگذشت