نسیم باد صبا جان من فدای از خواجوی کرمانی غزل 239
1. نسیم باد صبا جان من فدای تو باد
بیا گرم خبری زان نگار خواهی داد
تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا از خواجوی کرمانی غزل 240
1. تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد
کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد
چوعکس روی تو در ساغر از خواجوی کرمانی غزل 241
1. چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد
چه جای تاب که آتش در آفتاب افتاد
دلبرم را پر طوطی بر شکر از خواجوی کرمانی غزل 242
1. دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد
مرغ جانم آتشش در بال و پر خواهد فتاد
گهی که شرح فراقت کنم از خواجوی کرمانی غزل 243
1. گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد
شود سیاهی چشمم روان بجای مداد
چون سنبل تو سلسله بر از خواجوی کرمانی غزل 244
1. چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
آشوب در نهاد من ناتوان نهاد
بدان ورق که صبا در کف از خواجوی کرمانی غزل 245
1. بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
بدان عرق که سحر بر عذار لاله فتاد
یاد باد آنکه نیاورد از خواجوی کرمانی غزل 246
1. یاد باد آنکه نیاورد ز من روزی یاد
شادی آنکه نبودم نفسی از وی شاد
دل من زحمت جان برنتابد از خواجوی کرمانی غزل 247
1. دل من زحمت جان برنتابد
که در ملکی دو سلطان برنتابد
هندوئی را باغبان سوی از خواجوی کرمانی غزل 248
1. هندوئی را باغبان سوی گلستان می‌فرستد
یا به یاقوت تو سنبل خط ریحان می‌فرستد
چون مرا دیده بر آن آتش از خواجوی کرمانی غزل 249
1. چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد
آتشم بردل پرخون جگر خوار افتد