کسی کزان سر زلف دو تا از خواجوی کرمانی غزل 310
1. کسی کزان سر زلف دو تا نمی‌ترسد
معینست که از اژدها نمی‌ترسد
دلم از دست بشد تا بسر از خواجوی کرمانی غزل 311
1. دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
وین جگر سوخته را از گذر او چه رسد
این ترک زنگاری‌کمان از خواجوی کرمانی غزل 312
1. این ترک زنگاری‌کمان از خیل خاقان می‌رسد
وین مرغ فردوس آشیان از باغ رضوان می‌رسد
خطی که بر سمن آن گلعذار از خواجوی کرمانی غزل 313
1. خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد
بنفشه نسخهٔ آن نوبهار بنویسد
گر سر صحبت این بی سر و از خواجوی کرمانی غزل 314
1. گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد
بر سر و چشم من دلشده جایت باشد
درد غم عشق را طبیب نباشد از خواجوی کرمانی غزل 315
1. درد غم عشق را طبیب نباشد
مکتب عشاق را ادیب نباشد
شام شکستگان را هرگز از خواجوی کرمانی غزل 316
1. شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
وز روز تیره روزان تاریکتر نباشد
روی نکو بی وجود ناز نباشد از خواجوی کرمانی غزل 317
1. روی نکو بی وجود ناز نباشد
ناز چه ارزد اگر نیاز نباشد
مردان این قدم را باید از خواجوی کرمانی غزل 318
1. مردان این قدم را باید که سر نباشد
مرغان این چمن را باید که پر نباشد
کی طرف گلستان چو سر کوی از خواجوی کرمانی غزل 319
1. کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد
یا سرو روان چون قد دلجوی تو باشد
ز حال بی‌خبرانت خبر از خواجوی کرمانی غزل 320
1. ز حال بی‌خبرانت خبر نمی‌باشد
بکوی خسته دلانت گذر نمی‌باشد
تا چین آن دو زلف سمن‌سا از خواجوی کرمانی غزل 321
1. تا چین آن دو زلف سمن‌سا پدید شد
در چین هزار حلقهٔ سودا پدید شد