غزلیات خواجوی کرمانی

1 در راه قربت ما ره‌بان چه کار دارد در خلوت مسیحا رهبان چه کار دارد

2 در داستان نیاید اسرار عشقبازان کانجا که قاف عشقست دستان چه کار دارد

3 با حکم الهی بگذرد ز حکم یونان با بحر لامکانی عمان چه کار دارد

4 در ملک بی‌نیازی کون و مکان چه باشد با سر لن ترانی هامان چه کار دارد

1 با درد دردنوشان درمان چه کار دارد با نالهٔ خموشان الحان چه کار دارد

2 در شهر بی نشانان سلطان چه حکم داند در ملک بی زبانان فرمان چه کار دارد

3 دریا کشان غم را از موج خون مترسان با اهل نوح مرسل طوفان چه کار دارد

4 از دفتر معانی نقش صور فرو شوی با نامهٔ الهی عنوان چه کار دارد

1 درد محبت درمان ندارد راه مودت پایان ندارد

2 از جان شیرین ممکن بود صبر اما ز جانان امکان ندارد

3 آنرا که در جان عشقی نباشد دل بر کن از وی کوجان ندارد

4 ذوق فقیران خاقان نیابد عیش گدایان سلطان ندارد

1 کسی کو دل بر جانان ندارد دلی دارد ولیکن جان ندارد

2 هر آنکو با سر زلف سیاهش سری دارد سر و سامان ندارد

3 ز غرقاب غمش کی جان توان برد که دریا نیست کان پایان ندارد

4 بهر موئی دلی دارد ولیکن ز چندین دل غمی چندان ندارد

1 آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد چه خطا رفت که ابروش دگر چین دارد

2 نافهٔ مشگ ز چین خیزد و آن ترک ختا ای بسا چین که در آن طره مشگین دارد

3 دل غمگین مرا گر چه بتاراج ببرد شادمانم که وطن در دل غمگین دارد

4 عجب از چشم کماندار تو دارم که مقیم مست خفتست و کمان برسر بالین دارد

1 هر کو بصری دارد با او نظری دارد با او نظری دارد هر کو بصری دارد

2 آنکو خبری دارد در بیخبری کوشد در بیخبری کوشد هر کو خبری دارد

3 شیرین شکری دارد آن خسرو بت رویان آن خسرو بت رویان شیرین شکری دارد

4 چون ما دگری دارد آن فتنه بهر جائی آن فتنه بهر جائی چون ما دگری دارد

1 دل من باز هوای سر کوئی دارد میل خاطر دگر امروز بسوئی دارد

2 هیچ دارید خبر کان دل سرگشتهٔ من مدتی شد که وطن بر سر کوئی دارد

3 بگسست از من و در سلسله موئی پیوست که دل خلق جهان در خم موئی دارد

4 ایکه از سنبل مشکین توعنبر بوئیست خنک آن باد که از زلف تو بوئی دارد

1 کدام یار که ما را پیام یار آرد از آن دیار حدیثی بدین دیار آرد

2 که می‌رود که ز یاران مهربان خبری بدین غریب پریشان دلفگار آرد

3 بتشنگان بیابان برد بشارت آب ببلبلان چمن مژدهٔ بهار آرد

4 اگر نه لطف نماید نسیم باد صبا بمرغ زار که بوئی ز مرغزار آرد

1 چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد دل پر درد مرا مژدهٔ درمان آرد

2 جان بشکرانه کنم پیشکش خدمت او هر نسیمی که مرا مژدهٔ جانان آرد

3 چه تفاوت کند از نکهت انفاس نسیم بلبل دلشده را بوی گلستان آرد

4 زلف چوگان صفت ار حلقه کند بر رخسار هر زمان گوی دلم در خم چوگان آرد

1 خدنگ غمزهٔ جادو چو در کمان آرد هزار عاشق دلخسته را بجان آرد

2 در آن دقیقهٔ باریک عقل خیره شود دلم حدیث میانش چو در میان آرد

3 حلاوت سخنش کام جان کند شیرین عبارتی ز لبش هر که در بیان آرد

4 از آن دو نرگس مخمور ناتوان عجبست که تیر غمزه بدینگونه در کمان آرد