هرکه مجنون نیست از احوال از خواجوی کرمانی غزل 155
1. هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غافلست
وانکه مجنون را بچشم عقل بیند عاقلست
این چنین صورت گر از آب از خواجوی کرمانی غزل 156
1. این چنین صورت گر از آب و گلست
چون بمعنی بنگری جان و دلست
ای من ز دو چشم نیم مستت از خواجوی کرمانی غزل 157
1. ای من ز دو چشم نیم مستت مست
وز دست تو رفته عقل و دین از دست
ترا که موی میان هم وجود از خواجوی کرمانی غزل 158
1. ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست
دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جمست
دوش پیری ز خرابات برون از خواجوی کرمانی غزل 159
1. دوش پیری ز خرابات برون آمد مست
دست در دست جوانان و صراحی در دست
سحرگه ماه عقرب زلف من از خواجوی کرمانی غزل 160
1. سحرگه ماه عقرب زلف من مست
درآمد همچو شمعی شمع در دست
دیشب درآمد از درم آنماه از خواجوی کرمانی غزل 161
1. دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست
مانند دستهٔ گل و گلدسته‌ئی بدست
اگر چه بلبل طبعم هزار از خواجوی کرمانی غزل 162
1. اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
حدیث من گل صد برگ گلشن جانست
نظری کن اگرت خاطر درویشانست از خواجوی کرمانی غزل 163
1. نظری کن اگرت خاطر درویشانست
که جمال تو ز حسن نظر ایشانست
آن جوهر جانست که در گوهر از خواجوی کرمانی غزل 164
1. آن جوهر جانست که در گوهر کانست
یا می که درو خاصیت جوهر جانست
دلم با مردم چشمت چنانست از خواجوی کرمانی غزل 165
1. دلم با مردم چشمت چنانست
که پنداری که خونشان در میانست
مرا یاقوت او قوت روانست از خواجوی کرمانی غزل 166
1. مرا یاقوت او قوت روانست
ولی اشکم چو یاقوت روانست