زاهد مغرور اگر در کعبه از خواجوی کرمانی غزل 132
1. زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست
وانکه اقرارش به بت‌رویان نباشد کافرست
فروغ عارض او یا سپیده از خواجوی کرمانی غزل 133
1. فروغ عارض او یا سپیده سحرست
که رشک طلعت خورشید و طیرهٔ قمرست
این همه مستی ما مستی از خواجوی کرمانی غزل 134
1. این همه مستی ما مستی مستی دگرست
وین همه هستی ما هستی هستی دگرست
جان هر زنده دلی زنده از خواجوی کرمانی غزل 135
1. جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست
سخن اهل حقیقت ز زبانی دگرست
بوستان طلعتش را نوبهاری از خواجوی کرمانی غزل 136
1. بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست
چشمم از عکس جمالش لاله زاری دیگرست
آن نه رویست مگر فتنهٔ از خواجوی کرمانی غزل 137
1. آن نه رویست مگر فتنهٔ دور قمرست
وان نه زلفست و بنا گوش که شام و سحرست
ز آتشکده و کعبه غرض سوز از خواجوی کرمانی غزل 138
1. ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونیاز است
وآنجا که نیاز است چه حاجت به نماز است
از لعل آبدار تو نعلم از خواجوی کرمانی غزل 139
1. از لعل آبدار تو نعلم برآتشست
زان رو دلم چو زلف سیاهت مشوشست
ترا که نرگس مخمور و زلف از خواجوی کرمانی غزل 140
1. ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست
وفا و عهد قدیمت مگر فراموشست
باغ و صحرا با سهی سروان از خواجوی کرمانی غزل 141
1. باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست
خلوت ومهتاب باخوبان مه پیکر خوشست
شکنج زلف سیاه تو بر سمن از خواجوی کرمانی غزل 142
1. شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست
دمیده سنبلت از برک نسترن چه خوشست