چو از برگ گلش سنبل دمیدست از خواجوی غزل 120
1. چو از برگ گلش سنبل دمیدست
ز حسرت در چمن گل پژمریدست
گرهٔ زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست از خواجوی غزل 121
1. گرهٔ زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست
رقم از غالیه بر گل زده کاین خط غبارست
شعاع چشمهٔ مهر از فروغ رخسارست از خواجوی غزل 122
1. شعاع چشمهٔ مهر از فروغ رخسارست
شراب نوشگوار از لب شکر بارست
به بوستان جمالت بهار بسیارست از خواجوی غزل 123
1. به بوستان جمالت بهار بسیارست
ولیک با گل وصل تو خار بسیارست
نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست از خواجوی غزل 124
1. نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست
وز طره طوق کرده که از مشک چنبرست
سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست از خواجوی غزل 125
1. سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست
خروش بلبله خوشتر زبانک بلبل مست
ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست از خواجوی غزل 126
1. ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست
جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست
ای لبت میگون و جانم می پرست از خواجوی غزل 127
1. ای لبت میگون و جانم می پرست
ما خراب افتاده و چشم تو مست
گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست از خواجوی غزل 128
1. گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست
گفت خاموش که آن فتنه دور قمرست
لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست از خواجوی غزل 129
1. لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست
زلف دلبند تو هر لحظه دلاویزترست
بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست از خواجوی غزل 130
1. بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست
لفظ خوشت ز لؤلؤ منثور خوشترست
در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست از خواجوی غزل 131
1. در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست
در حلقه آن کمند دلاویز خوشترست