دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند از خاقانی قصیده 59
1. دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند
وز یار یادگار دلم یاد کرد ماند
به فلک تخته در ندوخته‌اند از خاقانی قصیده 60
1. به فلک تخته در ندوخته‌اند
چشم خورشید بر ندوخته‌اند
دوش بر گردون رنگی دگر آمیخته‌اند از خاقانی قصیده 61
1. دوش بر گردون رنگی دگر آمیخته‌اند
شب و انجم چو دخان با شرر آمیخته‌اند
می و مشک است که با صبح برآمیخته‌اند از خاقانی قصیده 62
1. می و مشک است که با صبح برآمیخته‌اند
یا بهم زلف و لب یار درآمیخته‌اند
دل‌های ما قرارگه درد کرده‌اند از خاقانی قصیده 63
1. دل‌های ما قرارگه درد کرده‌اند
دار القرار بر دل ما سرد کرده‌اند
صبح خیزان کاستین بر آسمان افشانده‌اند از خاقانی قصیده 64
1. صبح خیزان کاستین بر آسمان افشانده‌اند
پای کوبان دست همت بر جهان افشانده‌اند
گوئیی کز عشق او یک شهر جان افشانده‌اند از خاقانی قصیده 65
1. گوئیی کز عشق او یک شهر جان افشانده‌اند
زر و سر بر عشوهٔ آن عشوه‌دان افشانده‌اند
تا غبار از چتر شاه اختران افشانده‌اند از خاقانی قصیده 66
1. تا غبار از چتر شاه اختران افشانده‌اند
فرش سلطانیش در برتر مکان افشانده‌اند
شب روان در صبح صادق کعبهٔ جان دیده‌اند از خاقانی قصیده 67
1. شب روان در صبح صادق کعبهٔ جان دیده‌اند
صبح را چون محرمان کعبه عریان دیده‌اند
تا خیال کعبه نقش دیدهٔ جان دیده‌اند از خاقانی قصیده 68
1. تا خیال کعبه نقش دیدهٔ جان دیده‌اند
دیده را از شوق کعبه زمزم افشان دیده‌اند
دشت موقف را لباس از جوهر جان دیده‌اند از خاقانی قصیده 69
1. دشت موقف را لباس از جوهر جان دیده‌اند
کوه رحمت را اساس از گوهر کان دیده‌اند
صبح خیزان کز دو عالم خلوتی برساختند از خاقانی قصیده 70
1. صبح خیزان کز دو عالم خلوتی برساختند
مجلسی بر یاد عید از خلد خوش تر ساختند