خاقانی شروانی

مشتی خسیس ریزه که اهل سخن نیند

چون ماه نخشبند مزور از آن چو من

از هول صور فکرت من در قیامتند

پروردگان مائدهٔ خاطر منند

بل نایبان یاوگیان ولایتند

گاوی کنند و چون صدف آبستنند لیک

چون طشت بی‌سرند و چو در جنبش آمدند

گاه فریب دمنهٔ افسون گرند لیک

چون ارقم از درون همه زهرند و از برون

اوباش آفرینش و حشو طبیعتند

اندر چه اثیر اسیرند تا ابد

گویند در خلافه ولیعهد آدمیم

گویند عیسی دگریم از طریق نطق

خود را همای دولت خوانند و غافلند

بر قله‌های کوه ریاضت کشیده‌اند

از روی مخرقه همه دعوی دین کنند

چون شمع صبح‌گاهی و چون مرغ بی‌گهی

من میوه دار حکمتم از نفس ناطقه

جمعند بر تفرق عالم ولی ز ضعف

تازند رخش بدعت و سازند تیر کید

فرعونیان بی‌فر و عونند لاجرم

خود عذرشان نهم که جعل پیشه‌اند پاک

آری به آب نایژه خو کرده‌اند از آنک

بل تا مرض کشند ز خوان‌های بد گوار

بینا دلان ز گفتهٔ من در بشاشت‌اند

جائی است ضیمران ضمیر مرا چمن

نساج نسبتم که صناعات فکر من

نجار گوهرم که نجیبان طبع من

وین جاهلان ملمع کارند و منتحل

از نوک خامه دفتر دلشان سیه کنم

آنجا که من فقاع گشایم ز جیب فضل

معصوم کی شوند ز طوفان لفظ من

در کون هم طویلهٔ خاقانیند لیک

حقا به جان شاه که هم شاه آگه است