تا دل من دل به قناعت نهاد از خاقانی قصیده 36
1. تا دل من دل به قناعت نهاد
ملک جهان را به جهان بازداد
عهد عشق نیکوان بدرود باد از خاقانی قصیده 37
1. عهد عشق نیکوان بدرود باد
وصل و هجران هر دوان بدرود باد
دل ز راحت نشان نخواهد داد از خاقانی قصیده 38
1. دل ز راحت نشان نخواهد داد
غم خلاصی به جان نخواهد داد
بانوی تاجدار مرا طوقدار کرد از خاقانی قصیده 39
1. بانوی تاجدار مرا طوقدار کرد
طوق مرا چو تاج فلک آشکار کرد
هرگز به باغ دهر گیائی وفا نکرد از خاقانی قصیده 40
1. هرگز به باغ دهر گیائی وفا نکرد
هرگز ز شست چرخ خدنگی خطا نکرد
خسرو بدار ملک جم ایوان تازه کرد از خاقانی قصیده 41
1. خسرو بدار ملک جم ایوان تازه کرد
در هشت خلد مملکه بستان تازه کرد
صبح چو کام قنینه خنده برآورد از خاقانی قصیده 42
1. صبح چو کام قنینه خنده برآورد
کام قنینه چو صبح لعل‌تر آورد
آن مه نو بین که آفتاب برآورد از خاقانی قصیده 43
1. آن مه نو بین که آفتاب برآورد
غنچهٔ گل بیم که نوبهار درآورد
عارضهٔ تازه بین که رخ به من آورد از خاقانی قصیده 44
1. عارضهٔ تازه بین که رخ به من آورد
درد کهن بارگیر خویشتن آورد
دست درافشان چو زی تیغ درفشان آورد از خاقانی قصیده 45
1. دست درافشان چو زی تیغ درفشان آورد
نسر گردون را به خوان تیغ مهمان آورد
صبح چون زلف شب براندازد از خاقانی قصیده 46
1. صبح چون زلف شب براندازد
مرغ صبح از طرب پراندازد